Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Αυτή είναι η επίσημη διαπίστωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην επικαιροποιημένη έκθεσή του.
Το ΔΝΤ προβλέπει εκτίναξη του ελληνικού χρέους στο 200% του ΑΕΠ μέσα στην επόμενη διετία, ποσοστό που «μεταφράζεται» σε χρηματοδοτικές ανάγκες 85 δισ. ευρώ έως τα τέλη του 2018, μετά τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στην ελληνική οικονομία οι δραματικές εξελίξεις των δύο τελευταίων εβδομάδων, με τις τράπεζες κλειστές και την επιβολή των capital controls να έχουν «παγώσει» σχεδόν κάθε δραστηριότητα.
Δύο εβδομάδες, με αριθμούς που προκαλούν σοκ και δέος: οι ανάγκες για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη διάσωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το χείλος της κατάρρευσης ανέρχονται πλέον στα 25 δισ. ευρώ, ενώ το ΔΝΤ υπολόγιζε αρχικά τις χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας για την επόμενη τριετία στα εξήντα δισ. ευρώ, καθώς δεν είχε τότε εικόνα για τη ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών από τις 29 Ιουνίου και για όσο χρονικό διάστημα οι τράπεζες παραμένουν σε αργία.
Δεν είναι τυχαίο που το ΔΝΤ έδωσε στη δημοσιότητα την προκαταρκτική του ανάλυση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους τρεις ημέρες πριν από το κρίσιμο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Ούτε είναι τυχαίο που διέρρευσε η επικαιροποιημένη έκθεση μία ημέρα μετά τη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων, μία συμφωνία που θυσιάζει στον «βωμό» ανάκτησης της εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και εταίρων τα ελάχιστα «ερείπια» που δεν είχε ισοπεδώσει η ύφεση των προηγουμένων ετών.
Μια διαλυμένη οικονομία και μια χώρα αποκλεισμένη από τις αγορές, έτοιμη να επωμισθεί και άλλα σκληρά μέτρα, ώστε να διασφαλίσει την παραμονή της στην Ευρωζώνη, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο απόλυτο αδιέξοδο του χρέους.
Αυτή η προδιαγεγραμμένη πορεία ενός μη βιώσιμου χρέους, που θα αυξάνεται αντί να μειώνεται, αποτελεί το ισχυρό «χαρτί» του ΔΝΤ, ρίχνοντας την μπάλα στο γήπεδο των Βρυξελλών και υπενθυμίζοντας τις δεσμεύσεις που διατυπώθηκαν στο Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012.
Για το Ταμείο, η επίδειξη αλληλεγγύης από την ευρωπαϊκή πλευρά πρέπει να λάβει τη μορφή μιας περιόδου χάριτος τουλάχιστον τριάντα ετών στην αποπληρωμή των δανείων ή ακόμη και ένα νέο «κούρεμα».
Αυτές οι λέξεις όμως αποτελούν «ταμπού» για τους Ευρωπαίους πολιτικούς, που επιλέγουν να «θάβουν» το πρόβλημα, αντί να το αντιμετωπίσουν έγκαιρα, προτού τεθεί εκτός ελέγχου: το χρηματοδοτικό κενό των 12,5 δισ. ευρώ που προέβλεπε το ΔΝΤ ένα χρόνο πριν έχει ξεπεράσει πλέον τα 80 δισ. ευρώ και θα συνεχίσει να αυξάνεται, όσον καιρό η οικονομική δραστηριότητα παραμένει σε συνθήκες «παράλυσης», έτοιμη να υποστεί νέα υφεσιακά μέτρα.
Το ΔΝΤ φαίνεται αυτήν τη φορά αποφασισμένο να παίξει το «χαρτί» της βιωσιμότητας, που είναι η βασική προϋπόθεση για την παραμονή του στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης.
Εάν οι μεθοδευμένες πιέσεις οδηγήσουν σε κάποια μορφή ελάφρυνσης και η ελληνική πλευρά εφαρμόσει πιστά τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τότε έχουμε κάποιες ελπίδες να αναδυθεί η ελληνική οικονομία από τις «στάχτες» της.
