Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Το προσφυγικό κύμα του 2015, που βρήκε ανέτοιμα και ανεπαρκή τα εθνικά συστήματα υποδοχής (πόσω μάλλον ένταξης), έφερε στο φως τις σοβαρές στρεβλώσεις και την υποκρισία του συστήματος ασύλου της Ε.Ε. (κανονισμός Δουβλίνου) και πυροδότησε μία πολιτική κρίση στην κοινότητα, οι συνέπειες της οποίας γίνονται αισθητές ακόμη και σήμερα.
Η Ένωση σάστισε, ταλαντεύθηκε, διχάστηκε, προσπάθησε να απαντήσει και τελικά αποφάσισε ότι δεν θέλει η ίδια την ευθύνη. Με τις χώρες του Νότου να σηκώνουν το μεγάλο βάρος, τη Γερμανία της Μέρκελ να ανοίγει τις πόρτες της σε ένδειξη αλληλεγγύης και με τη διάθεση να ηγηθεί της αντιμετώπισης ακόμη μία κρίσης (αλλά τελικά να το μετανιώνει), τις χώρες του Βίσεγκραντ να αρνούνται κάθε συμμετοχή στο «πρόβλημα των άλλων», επιλέγοντας την de facto κατάργηση του Σένγκεν και την ακροδεξιά να βρίσκει την ευκαιρία να καθορίσει την ατζέντα η «λύση» δεν άργησε να έρθει.
Ποια ήταν αυτή; Το outsourcing. H Ε.Ε. τρομαγμένη από τους πολιτικούς σεισμούς, μετρώντας το κόστος που θα είχε η απόρριψη ιδεοληψιών και η απομόνωση των άκρων συνειδητά ανέθεσε τη διαχείριση της μεταναστευτικής πολιτικής της και της φύλαξης των συνόρων της σε μία τρίτη χώρα. Και αυτή δεν ήταν άλλη από την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, που τον Μάρτιο του 2016, όταν υπεγράφη η άκρως αμφιλεγόμενη συμφωνία για το προσφυγικό, είχε ήδη δείξει τις διαθέσεις της, είχε ήδη εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό δρόμο. Δεν έλειπαν τότε ούτε ο αυταρχισμός, ούτε η επιθετικότητα ούτε οι προκλήσεις. Απλά δεν είχαν ακόμη κορυφωθεί.
Η συμφωνία αυτή δίνει τη δυνατότητα στον Τούρκο πρόεδρο να εκβιάζει. Οι Ευρωπαίοι που σήμερα από τη μία «μαλώνουν» και από την άλλη «καλοπιάνουν» τη γειτονική χώρα όσο και εάν δηλώνουν τη στήριξη στην Ελλάδα όσο και εάν διακηρύττουν ότι τα σύνορά μας είναι και ευρωπαϊκά και η θωράκισή τους υπόθεση όλων, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αλλάξουν το λάθος του 2016. Η θέση τους είναι σαφής και επαναλαμβάνεται τις τελευταίες ημέρες σε κάθε τόνο. Η λύση για αυτούς είναι μία: Η συμφωνία αυτή (που ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ πλήρως) πρέπει τώρα να τηρηθεί.
