Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ναι, είναι παράξενη εποχή, αλλά οι οργισμένες αντιδράσεις για τα άνθη του κακού και τα κηρύγματα είναι μόνο η αρχή, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τους ανθρώπους των κάστρων.
Ο Τόμας Φρίντμαν στους «New York Times» τους αποκαλεί «Wall People», «ανθρώπους του Τείχους», που βλέπουν να εξαφανίζονται όλα τα πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή τους και ψάχνουν κάποιον να τα φέρει πίσω, να κλείσει τον ανεμιστήρα -τον βίαιο άνεμο της αλλαγής που σαρώνει κάθε οικογένεια- σε διάφορους τόπους, όπως στη γειτονιά, όπου συρρέουν μετανάστες διαφόρων θρησκειών, φυλών και πολιτισμών.
Τον ανεμιστήρα αναλαμβάνει ο δήμαρχος, που φαίνεται ότι έχει θέμα και με τ’ άστρα και με τα κάστρα, και αυτοί κλείνουν τα κάστρα και «αρνούνται τα παιδιά προσφύγων στον χώρο -όχι στις τάξεις μαζί με τα παιδιά τους- του σχολείου».
«Είναι ακατανόητη αυτή η συμπεριφορά»; Μάλλον ανόητη. Αν προσθέσεις την άγνοια για στοιχειώδη υγειονομικά θέματα, τότε είναι μάλλον ευνόητη. Αν εντάξεις και το πολιτικό (μην ξεχνάμε το τρίτο κόμμα στη Βουλή) – κοινωνικό στοιχείο, τη λες και αυτονόητη. Ποιος είναι, άλλωστε, τόσο αφελής να ισχυριστεί ότι τέτοιες ρατσιστικές αντιλήψεις και αντιανθρώπινα φαινόμενα θα εξαφανιστούν μόλις μας κουνήσει το μαντίλι η κρίση;
Ναι, είναι παράξενη εποχή, αλλά η μομφή κατά του δημάρχου ή των γονέων είναι μόνο η αρχή. «Ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία… Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία. Η αληθινή παιδεία…», έλεγε ο Μάνος.
Τι ειρωνεία, στον χώρο της παιδείας εκδηλώθηκε η ανταρσία! Υπάρχει, όμως, και κάτι το ελπιδοφόρο σ’ αυτήν και σε κάθε ανάλογη ιστορία. Η ήρεμη δύναμη των ανθρώπων που δεν θεωρούν ότι τα όρια του εαυτού τους είναι τα όρια του κόσμου, που αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ζωή και έξω από τον μικρόκοσμό τους. Είναι η ζωή των άλλων. Τη βλέπουν και από τα γκέτο αποτρέπουν. Με σαφήνεια και με οδηγό την επαγγελματική εμπειρία τους. Όπως η συνταξιούχος μαία στο επίμαχο δημοτικό συμβούλιο. Στην αρχή χλευάζεται. Μετά την παρακολουθούν. Κάποιοι θα πειστούν. Τα κάστρα ωραία θα αλωθούν.
