Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη
[email protected]
Ο κορονοϊός «χτύπησε» και τις πολυπόθητες μεταρρυθμίσεις, καθώς σε αυτή τη φάση μοιάζει ακατόρθωτη η εκπόνηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου για τη χώρα. Δεδομένο είναι πως η κυβέρνηση εξελέγη πέρσι με την υπόσχεση πως θα υλοποιήσει μια βαριά μεταρρυθμιστική ατζέντα. Κεντρικός στόχος ήταν οι αλλαγές να «διατρέξουν» το σύνολο της οικονομίας, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία και πολλούς άλλους ευαίσθητους τομείς. Η συγκρότηση της επιτροπής Πισσαρίδη, η στροφή στην πράσινη ανάπτυξη, η στήριξη των startups επιχειρήσεων, το σχέδιο για ριζικές αλλαγές στα επικουρικά ταμεία αποτελούσαν κομμάτια αυτού του μεταρρυθμιστικού παζλ.
Ωστόσο, η έλευση της πανδημίας σε μεγάλο βαθμό οδήγησε στο πάγωμα των φιλόδοξων σχεδίων. Η μάχη με την καθημερινότητα αποδείχθηκε αδυσώπητη. Η αύξηση των κρουσμάτων του κορονοϊού τον τελευταίο μήνα, η διάψευση των αισιόδοξων προβλέψεων για τον τουρισμό, η ανοδική πορεία της ανεργίας μοιάζουν να μονοπωλούν οποιαδήποτε συζήτηση. Και οι τολμηρές ιδέες για ένα γενναίο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι σε αυτή τη φάση προέχει η εκπόνηση ενός σχεδίου για την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα. Ωστόσο, σταδιακά θα πρέπει να μετατοπιστεί η συζήτηση στην επόμενη ημέρα και στο πώς θα αξιοποιηθούν τα σημαντικά ευρωπαϊκά κονδύλια.
Η εμπειρία από τα μνημονιακά χρόνια έδειξε πως είναι κρίσιμο να έχουμε την «ιδιοκτησία» αυτού του προγράμματος, ώστε να δοθούν απαντήσεις στις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας. Γραφειοκρατικές αγκυλώσεις πρέπει να καταπολεμηθούν, ενώ… ρουσφετάκια δεν έχουν θέση σε αυτή την προσπάθεια.
Μόνη λύση είναι η εκπόνηση ενός ευρύτερου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης και στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να συμβάλουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης με ουσιαστικές προτάσεις αντί για κομματικές «φωνές». Ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει άμεσα, καθώς οι προκλήσεις όλο και μεγαλώνουν. Στην αντίθετη περίπτωση μια ιστορική ευκαιρία θα χαθεί. Και θα μιλάμε για τη χώρα που απλά έβλεπε τα… τρένα να περνούν.
