Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν και πρεσβεύουν, ειλικρινά ή υποκριτικά, οι επαγγελματίες της πολιτικής, τρεις εκλογές σε διάστημα οκτώ μηνών δεν συνιστούν «γιορτή Δημοκρατίας», αλλά πιστοποιούν τη φθορά ενός πολιτικού συστήματος, εκπρόσωποι του οποίου δεν διστάζουν, με ασύγγνωστη επιπολαιότητα, να εργαλειοποιούν θεσμούς και διαδικασίες της Δημοκρατίας προκειμένου να υπηρετηθούν προσωπικές και κομματικές ιδιοτέλειες.
Είναι αυταπόδεικτο σύμπτωμα βαριάς παθογένειας ενός αυτοαναφορικού πολιτικού προσωπικού, που δεν σέβεται τους κανόνες του πολιτικού συστήματος, αρνείται πεισματικά να αναλάβει τις ευθύνες που συνεπάγεται το κυβερνάν και αναθέτει, με χαρακτηριστική ευκολία, στους πολίτες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, την οποία οι ίδιοι άναψαν προηγουμένως με πράξεις και παραλείψεις τους.
Το αποκρουστικό δε, είναι ότι όλη αυτή η κακοήθεια προβάλλεται ως «στοιχειώδης πολιτική πράξη λογοδοσίας» και ως τέτοια διεκδικεί και εύσημα «δημοκρατικής ευθύνης».
Δεν πρόκειται παρά για μεγάλα λόγια χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, με μοναδικό σκοπό να συγκαλύψουν πραγματικές προθέσεις, να συσκοτίσουν αδιαμφισβήτητες αλήθειες, να ευτελίσουν αξίες και να αποστραγγίξουν από την τελευταία ικμάδα τους λέξεις και έννοιες ζείδωρες για την κοινωνία και τη Δημοκρατία.
Τρεις εκλογές σε μόλις οκτώ μήνες δεν είναι παρά το σύμπτωμα, το νοσηρό αποτύπωμα ενός κακοφορμισμένου τμήματος -γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι και δεν έχουν ισόποση ευθύνη- του πολιτικού προσωπικού, το οποίο εννοεί να εγκλωβίσει στα αδιέξοδά του και να παρασύρει στην πτώση του όλη τη χώρα.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, τρεις εβδομάδες πριν από τις πλέον αχρείαστες εκλογές της μεταπολίτευσης, αποκτά δραματική σημασία και αξία ο ρόλος των πολιτών, ως ψηφοφόρων, οι οποίοι εκόντες-άκοντες καλούνται να δώσουν τη λύση στο πολιτικό δράμα της χώρας, να αποτρέψουν μια τραγωδία χωρίς τέλος και να ενταφιάσουν, με τις επιλογές και την ψήφο τους, το τυμπανιαίο και δύσοσμο πτώμα μιας κάστας βολεμένων όλων των καταστάσεων, που υποδύεται παρενδυματικά την πολιτική -και κυρίαρχη- ελίτ.
Εφόσον με τόση ελαφρότητα οι έχοντες την ευθύνη απαρνήθηκαν τον ρόλο τους και την αποστολή τους, δεν απομένει παρά οι πολίτες να αναδεχθούν το βάρος που τους μεταβιβάστηκε και να επιβάλουν την πορεία που οι στιγμές και οι συνθήκες απαιτούν.
Τούτη τη φορά τα πράγματα φαντάζουν και είναι πιο απλά κι εύκολα, καθώς επτά χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, πέντε χρόνια μετά την είσοδο στον αστερισμό των μνημονίων, τέσσερις κυβερνήσεις και ισάριθμους πρωθυπουργούς, δεν έχουν απομείνει πολλές αυταπάτες κι έχουν καεί όλες οι ψευδαισθήσεις, που επέτρεπαν επιλογές ανορθολογισμού, υπαγορευμένες από παρηγορητικούς μύθους κι απατηλά συνθήματα.
Στις Δημοκρατίες, την ώρα της κάλπης δεν υπάρχει άλλο όργανο τελικής κι απόλυτης κρίσης από το πολιτικό σώμα, τους πολίτες – ψηφοφόρους. Δική τους αποκλειστικά η επιλογή. Δική τους και η ευθύνη…
