Από την έντυπη έκδοση
Της Τέτης Ηγουμενίδη
[email protected]
Για να συμβεί μια τραγωδία όπως αυτή της 23ης Ιουλίου στον οικισμό Μάτι της Ανατολικής Αττικής, χρειάζεται να συντρέξουν πολλοί παράγοντες. Η παντελής απουσία πολεοδόμησης, συνέπεια της οποίας είναι οι στενοί δρόμοι, τα αυθαίρετα και οι μάντρες που εμποδίζουν την πρόσβαση στη θάλασσα, η έλλειψη σχεδίων από τη μεριά της Πολιτείας για την αντιμετώπιση παρόμοιων φαινομένων ή η μη επικαιροποίησή τους με βάση σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία (θεωρητικά μέσω της κινητής τηλεφωνίας θα μπορούσαν έγκαιρα όλοι οι πολίτες στο Μάτι να ενημερωθούν για τον κίνδυνο), καθώς και οι αδυναμίες στον συντονισμό των διαφόρων φορέων που επιχειρούν την ώρα της κρίσης είναι ορισμένοι απ’ αυτούς.
Ταυτόχρονα η πραγματικότητα στη χώρα είναι ότι δεν υπάρχει μόνο μια περιοχή με τα χαρακτηριστικά του οικισμού Μάτι. Ειδικά η Αττική είναι από τις περιφέρειες με τον μεγαλύτερο αριθμό οικισμών αυθαιρέτων μέσα σε δάση ή δασικές εκτάσεις. Μετράμε 200 χρόνια αυθαιρεσίας στη δόμηση (από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους) γιατί ποτέ οι νόμοι δεν κατάφεραν να ελέγξουν το φαινόμενο, γιατί ποτέ οι κυβερνήσεις δεν σταμάτησαν να «κλείνουν» το μάτι στους πολίτες που έχτιζαν τα σπίτια τους παράνομα, και στους δημόσιους φορείς που έστηναν τις εγκαταστάσεις τους μέσα σε ρέματα. Υπήρχαν προειδοποιήσεις, μόνον που κανείς δεν τις άκουγε, συμπεριλαμβανομένης και μιας μεγάλης μερίδας πολιτών, που έκανε τα πάντα για να μην παραχωρήσει μισό μέτρο απ’ το οικόπεδό της για να μεγαλώσει ο δρόμος.
Θα είμαστε άξιοι της τύχης μας αν ως κοινωνία δεν απαιτήσουμε οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συνεννοηθούν για να προσπαθήσουν να διορθωθεί ό,τι διορθώνεται, να γίνουν οι δασικοί χάρτες, τα πολεοδομικά σχέδια για όλες τις περιοχές εκτός σχεδίου, να αντιμετωπιστεί με επιστημονικό τρόπο η πραγματικότητα των οικιστικών πυκνώσεων μέσα στα δάση και να γίνουν σύγχρονα σχέδια για την αντιμετώπιση των ακραίων καιρικών φαινομένων, που -όπως φαίνεται- ήρθαν για να μείνουν. Η σχετική νομοπαρασκευαστική επιτροπή, που ήδη έχει καταθέσει ένα πρώτο σχέδιο νόμου για τις οικιστικές πυκνώσεις, χρειάζεται να συμπληρωθεί με πρόσωπα εμπιστοσύνης από την αντιπολίτευση και ο όποιος νόμος εν τέλει κατατεθεί στη Βουλή να συγκεντρώσει τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή απ’ όλα τα κόμματα. Μόνον έτσι θα καταστεί αποτελεσματικός.
Παράλληλα οι δήμοι πρέπει να πάψουν να είναι διακοσμητικοί (δεν είναι όλοι βεβαίως) και να βάλουν μπροστά τον πολεοδομικό σχεδιασμό για όλες τις περιοχές ευθύνης τους.
Απολύτως αναγκαίο είναι όμως και κάτι άλλο: Οι πολίτες που έχτισαν μέσα στα δάση πρέπει και αυτοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο καθένας τους να λάβει τα μέτρα του είτε ως προς την πυροπροστασία του ακινήτου του είτε ως προς τη διαφυγή του όταν η φωτιά πλησιάζει.
Δυστυχώς αν δεν μάθουμε ούτε και μετά απ’ αυτή την τραγωδία, δεν υπάρχει ελπίδα…
