Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στις 24 Μαΐου 1977 υπογράφεται η μοναδική, έως σήμερα, συμφωνία για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας που έχει συνάψει η Ελλάδα με γειτονική χώρα.
Με την τότε ισχύουσα Σύμβαση της Γενεύης, δηλαδή προ του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, Ελλάδα και Ιταλία οριοθετούν την υφαλοκρηπίδα στην περιοχή του Ιονίου, εφαρμόζοντας την αρχή της μέσης γραμμής.
Στη γραμμή του 1977 και των «ατελειών» της (;), η Αθήνα υπέγραψε, έπειτα από πολύχρονη διαδικασία, συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών με τη Ρώμη.
Η Ιταλία, όμως, έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ., ενώ η Ελλάδα 6 ν.μ. με δικαίωμα επέκτασης έως τα 12 ν.μ. Τι θα γίνει όταν η Ελλάδα αποφασίσει να ασκήσει επιτέλους το δικαίωμά της; Υπογράφηκε, μας ενημερώνει η Βασ. Σοφίας, και κοινή γνωστοποίηση προς την Κομισιόν, με την οποία οι δύο χώρες ζητούν τη μελλοντική τροποποίηση του κανονισμού περί κοινής αλιευτικής πολιτικής, ώστε οι Ιταλοί ψαράδες να κινούνται στην περιοχή μεταξύ 6 ν.μ. – 12 ν.μ.
Σύμφωνοι, τίθεται οροφή στον αριθμό των ιταλικών αλιευτικών και στα είδη που μπορούν να ψαρεύουν εντός της οριοθετημένης ΑΟΖ.
Σύμφωνοι, συνιστά ένα πρώτο βήμα στο πεδίο των οριοθετήσεων -εν μέσω συνεχών τουρκικών αμφισβητήσεων, όπως και το 1977-, αλλά στους δύο τρίτος δεν χωρεί. Η Ε.Ε. τη δική μας αιγιαλίτιδα θα «τροχονομεί»; Πέραν τούτου, η Τουρκία δεν θα το χρησιμοποιεί πως οριοθετήσαμε ΑΟΖ, χωρίς να έχουμε προηγουμένως επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα;
Σίγουρα, η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών δεν είναι εκδρομή. Μάρτυρας οι εκκρεμότητες με την Αλβανία, την Αίγυπτο και την Κύπρο, που την ξεχνούν πολλοί. Επόμενος στόχος και στοίχημα είναι μια συμφωνία με το Κάιρο, που θα έκοβε του τουρκο-λιβυκού μνημονίου τον «άνεμο».
Πώς το είπε ο ΥΠΕΞ; «Η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών επιτυγχάνεται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, με έγκυρες συμφωνίες. Όχι με ανυπόστατες συμφωνίες, όπως η συμφωνία Τουρκίας – Σαράτζ. Και βέβαια, όχι με μονομερείς καταθέσεις συντεταγμένων».
Πάντως, η αποφυγή τόσα χρόνια προσδιορισμού των ορίων των δικαιωμάτων που μας δίνει το διεθνές δίκαιο μόνο σε αποχαλίνωση της Άγκυρας οδηγεί.
