Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δημοσιεύτηκε στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως το αίτημα της κρατικής εταιρείας πετρελαίου (TPAO) για έρευνες σε 24 τεμάχια, νότια της Ρόδου και μέχρι την Κρήτη. Δεν υπέγραψε η Άγκυρα τον Νοέμβριο του 2019 μνημόνιο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με τη Λιβύη, για να μην το εφαρμόσει. Δεν κατέθεσε στον ΟΗΕ στις 18 Μαρτίου 2020 τις γεωγραφικές συντεταγμένες, με βάση αυτό το σύμφωνο, για να τις κορνιζώσει.
Οι αξιώσεις δεν είναι νέες, ούτε τα άλματα ότι η υφαλοκρηπίδα νότια της Κρήτης και δυτικά της Κύπρου τής ανήκει.
Οι ιδέες δεν είναι νέες, ούτε οι αυθαίρετες ερμηνείες και a la carte πρακτικές σε διαφορετικές περιοχές.
Το είπαμε και το ξανάπαμε ότι το μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και συνεπώς δεν παράγει έννομα αποτελέσματα. Παράγει, όμως, μια κατάσταση.
Η Τουρκία έχει επανειλημμένως προαναγγείλει ότι θα πραγματοποιήσει σεισμικές έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Το αίτημα της ΤΡΑΟ είναι ένα ακόμη βήμα, που δοκιμάζει τις αντοχές και τα αντανακλαστικά της Αθήνας. Σύμφωνοι, η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά αν ο Ερντογάν δεν ήθελε να προχωρήσει, υποθέτω δεν θα είχε καν το αίτημα υποβληθεί.
Η Αθήνα φέρνει στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. την προκλητική τουρκική στάση, σε μια προσπάθεια να δώσει χαρακτήρα ευρωπαϊκό σε ενδεχόμενο σκηνικό κλιμάκωσης. Αυτό θα οδηγήσει όχι μόνο σε ελληνοτουρκική κρίση, αλλά σε ευρωτουρκική, διαμηνύει.
Ένα ερώτημα είναι κατά πόσον η Ε.Ε. λειτουργεί αποτρεπτικά έναντι των σχεδίων του Ερντογάν.
Ένα δεύτερο αφορά την ίδια την Ε.Ε., που παρακολουθεί, ανησυχεί, καταδικάζει, απευθύνει έκκληση, προειδοποιεί, και ξανά από την αρχή. Είναι (και) το μεταναστευτικό που την προσέγγισή της οδηγεί. Όταν έρχεται η ώρα για κυρώσεις αναφωνεί: «Ναι, καλά!». Δύο καταφάσεις, που ισοδυναμούν με μία άρνηση. Δεν πάει άλλωστε καιρός που είχε αποφασίσει «ποινές» σε βάρος της TPAO. Όταν εφαρμόστηκαν, ήταν τόσο ήπιες, που δεν τις θυμάται κανείς.
