Από την έντυπη έκδοση
Από τις αρχές του 2020 παρακολουθούμε τον νέο κορονοϊό Covid-19 να αλλάζει τη ζωή και τον κόσμο μας ξαφνικά και ραγδαία, σε ένα πλαίσιο πλήρους αβεβαιότητας για το τι θα ακολουθήσει. Οι χώρες και οι κυβερνήσεις τους, οι οργανισμοί και οι ηγέτες τους προσπαθούν να βρουν ενδεδειγμένους τρόπους αντίδρασης ώστε να ανταποκριθούν σε μια κρίση για την οποία κανείς μας δεν ήταν προετοιμασμένος.
Οτιδήποτε μέχρι χθες θεωρείτο σχεδόν αδύνατο για την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων γίνεται, σήμερα, το απολύτως αυτονόητο. Εργασία από απόσταση, επικοινωνία αποκλειστικά και μόνο με διαδικτυακά μέσα, νέες πρακτικές και μέθοδοι που εισβάλλουν απρόβλεπτα στην επαγγελματική μας ζωή και είναι εδώ για να αλλάξουν για πάντα τον τρόπο που εργαζόμαστε και υπάρχουμε.
Στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται οι ηγέτες προσπαθούν να διαχειριστούν όχι μόνο τον οικονομικό αντίκτυπο (τόσο για τους οργανισμούς που συνεχίζουν τη λειτουργία τους όσο και για τους οργανισμούς που βρίσκονται σε αναστολή λειτουργίας), αλλά και την ανασφάλεια που υπάρχει για τη σωματική και την ψυχική υγεία των ανθρώπων τους. Από την πλευρά τους, οι εργαζόμενοι αναμένουν από τους επικεφαλής να αναλάβουν δράσεις που θα προστατεύσουν τους συνεργάτες τους και θα διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του οργανισμού για τον οποίο εργάζονται.
Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, η έννοια της αποτελεσματικής ηγεσίας αποκτά μία ταχύτατα αναδυόμενη και απολύτως καθοριστική διάσταση. Ο ηγέτης καλείται να κινηθεί από την καρδιά και να χτίσει ένα παρόν και μέλλον με επίκεντρο τον άνθρωπο, τη δημιουργία σκοπού ύπαρξης και την υπηρεσία προς την κοινωνία.
Ένας ηγέτης καρδιάς:
Είναι αυθεντικός. Ο τρόπος που ηγείται συνδέεται άμεσα με το σύστημα πεποιθήσεών του. Είναι αληθινός προς τον εαυτό του και τις αξίες του. Είναι αυθεντικός στην επικοινωνία του. Αναλαμβάνει την ευθύνη τόσο για τα συναισθήματά του όσο και για τις πράξεις του.
Είναι ευάλωτος. Δεν φοβάται να δείξει την ευαλωτότητά του γιατί ξέρει ότι στην ευαλωτότητα βρίσκεται η πραγματική δύναμη. Δεν ενδίδει στο «Εγώ». Αναγνωρίζει τα αδύνατα σημεία του. Δεν φοβάται να αποδεχθεί το λάθος του. Δεν φοβάται να παραδεχθεί ότι δεν ξέρει. Ζητάει βοήθεια και βοηθάει, εμπνέει και εμπνέεται, διδάσκει και διδάσκεται, καθοδηγεί και αφήνεται να καθοδηγηθεί.
Δεν κρίνει και δεν υποθέτει. Κατανοεί, καταλαβαίνει, κάνει τις σωστές ερωτήσεις και δεν σπεύδει να βγάλει συμπεράσματα διακινδυνεύοντας μία λανθασμένη ερμηνεία των πραγμάτων. Καθώς δεν βιώνουν την κατάσταση όλοι οι άνθρωποι -από τη θέση και από τον ρόλο τους- με τον ίδιο τρόπο, η ενσυναίσθηση και η κατανόηση αποτελούν δομικά στοιχεία της ανθρωπιστικής ηγεσίας που δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοϋποστήριξης.
«Μειώνει ταχύτητα» και ακούει. Από ένα πιο ήσυχο σημείο, απομονώνει τους «θορύβους» και αρχίζει να ακούει την εσωτερική του φωνή, ακούει το ένστικτό του. Παράλληλα, ακούει προσεκτικά τους άλλους ανθρώπους για να μπορέσει να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει τόσο μέσα όσο και έξω από τον οργανισμό, για να μπορέσει να ακούσει τις ανάγκες της πρώτης γραμμής και της κοινωνίας.
Υιοθετεί θετικές προσεγγίσεις. Δημιουργεί σχέσεις αλληλεγγύης και βοηθά τους ανθρώπους να αισθάνονται ότι ανήκουν. Προάγει την ειλικρινή συνεργασία και δημιουργεί χώρο για συναισθήματα και συμπεριφορές καλοσύνης, ενσυναίσθησης, συμπόνιας, ευγνωμοσύνης και σεβασμού. Μέσα σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, η ηγεσία επαναπροσδιορίζεται και ανακαλύπτει εκ νέου τον τρόπο να υπάρχει και να προσφέρει ηθικά και αποτελεσματικά στον άνθρωπο, στον οργανισμό και στην κοινωνία. Βρίσκει το θάρρος να κινηθεί από την καρδιά. Αν υπάρχει κάτι που «υποχρεούμαστε» να μάθουμε μέσα από τις τραγικές συνέπειες αυτής της παγκόσμιας επιδημίας είναι ότι ο άνθρωπος στο επίκεντρο κάθε δραστηριότητας, επιχειρηματικής ή άλλης, είναι πλέον μονόδρομος.
