Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Όταν ο δείκτης οικονομικού κλίματος απογειώνεται σε υψηλά 17 ετών, κάτι καλό συμβαίνει. Όταν, όμως, η απογείωση έρχεται την ώρα που οι πολιτικοί δείκτες είναι σε βαρομετρικό χαμηλό, κάτι παράξενο συντρέχει. Όλα αυτά στην Ευρωζώνη, που το 2017 ήταν οικονομικά η μεγαλύτερη, ευχάριστη έκπληξη και φέτος προβλέπεται να παραμείνει σε τροχιά δυναμικής ανάκαμψης.
Το ΑΕΠ των οικονομιών που μοιράζονται το ευρώ αναπτύσσεται με τους ταχύτερους ρυθμούς της τελευταίας δεκαετίας. Η μεταποιητική δραστηριότητα σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, η ανεργία έχει υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα από τον Ιανουάριο του 2009 και ο αριθμός των απασχολούμενων έχει υπερβεί τα προ κρίσεως επίπεδα. Πέρα από τα «ναι μεν, αλλά», που μπορεί να κρύβουν πίσω τους τα στοιχεία, και την παραδοχή ότι δεν ανακάμπτουν όλα τα μέλη με τους ίδιους ρυθμούς, η συνολική εικόνα είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική.
Και ας περάσουμε τώρα στο πολιτικό πεδίο. Στη Γερμανία, τρεισήμισι μήνες μετά τις κάλπες, ακόμη δεν έχουμε κυβέρνηση. Στην Ιταλία, που οδεύει σε εκλογές, η αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα της κάλπης έχει χτυπήσει κόκκινο. Στην Ισπανία όλοι εξακολουθούν να έχουν στραμμένο το βλέμμα στην κόντρα της κυβέρνησης Ραχόι με τους αυτονομιστές της Καταλονίας, που θέλουν τον εξόριστο Πουτζδεμόν για πρόεδρο μέσω Skype. Και στην Αυστρία η «σταθερότητα» επιδιώκεται… μέσω ακροδεξιάς.
Αλλά και εκτός νομισματικής ένωσης, στη Βρετανία, ούτε το θολό τοπίο στις διαπραγματεύσεις για το Brexit, ούτε οι πολιτικές ήττες της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι έχουν επιφέρει το οικονομικό πλήγμα που ορισμένοι φοβούνταν.
Η παγκόσμια οικονομία ανακάμπτει την ώρα που η πολιτική παραπαίει, σχολίαζαν προ ημερών οι «Financial Times». Εδώ και δύο χρόνια οι αναλυτές σχολιάζουν ότι το πάρτι των αγορών συνεχίζεται, κόντρα στο αυξανόμενο γεωπολιτικό ρίσκο. Οι επενδυτές αρνούνται πεισματικά να λάβουν υπ’ όψιν πολιτικούς παράγοντες αβεβαιότητας και ανησυχίας. Το να συμβαίνει όμως το ίδιο και με την πραγματική οικονομία είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό.
«Τα σοβαρά κράτη και οικονομίες λειτουργούν και χωρίς κυβερνήσεις» ακούμε συχνά. Αυτή είναι η θετική οπτική των πραγμάτων. Γιατί υπάρχει και η άλλη, η αρνητική, που θέλει τον ρόλο των κυβερνήσεων και της πολιτικής ελίτ εν γένει να έχει υποβαθμιστεί. Όχι, δεν μιλάμε για το τέλος της πολιτικής. Το τέλος των μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων, όμως, ίσως να είναι κοντά.
