Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο πολιτικός λόγος της πειθούς είναι αποδεικτικός λόγος. Ζόρικος. Στηρίζεται στο επιχείρημα, στην απόδειξη της αλληλουχίας πράξεων και υποσχέσεων. Ευκολότερη είναι η στρατηγική με τις συγκινησιακές απηχήσεις από την αγανάκτηση και τον φανατισμό μέχρι την αίσθηση υπεροχής και δύναμης. Ευκολότερη είναι η στρατηγική του συνθήματος, φέρνει χειροκροτήματα και likes.
Κάποιοι έχουν χάσει το μέτρο στην εκφορά του λόγου τους. Χωρίς καμιά αναστολή. Η ανοχή, όμως, τους επιτρέπει να βάζουν τη σφραγίδα τους στην πολιτική ατμόσφαιρα, να επεκτείνουν την παρουσία τους. Δείγματα τέτοιας υποστάθμης ανασύρθηκαν χθες στη Βουλή και θαυμάσαμε ποιότητα δημόσιου λόγου.
Αποτελεί πρόβλημα να μη διακρίνουν κάποιοι τη διαφορά ανάμεσα σε μια απαιτούμενη από τη δημοκρατία αντιπαράθεση ιδεών και στη χυδαιότητα. Δεν είναι μόνο χυδαιότητα του πληκτρολογίου, όπως ακούσαμε, με αναφορά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ενίοτε κομματικοί μηχανισμοί είναι αυτοί που ανοίγουν, υπογείως, τα θέματα στα δίκτυα. Στήνονται στρατοί και πετούν μαγαρισιές. Η διαφωνία τους δεν αφορά απλώς το ένα ή το άλλο θέμα. Ψέμα;
«Αυτά αλήθεια πως τα λέτε εσείς; Οχετό; Κατήφορο; Πολιτικό λόγο και άποψη;».
Δεν έχεις τίποτα να πεις. Θέμα επιβίωσης τούτο τον χυλό να απωθείς. Πότε θα προσαρμοστείς; Βρες κάτι να υπερασπιστείς. Αν αξίζει κάτι, η υπεράσπιση είναι απάτη.
Πλάνη, όμως, είναι να νομίζεις ότι η μονομαχία με ραβδιά στη λάσπη βγάζει κάτι. Πρόσκαιρα είναι τα οφέλη, ρωτήστε και τον Γκόγια που ωραία στον πίνακά του το μεταφέρει. Duelo a garrotazos. Δραματική χρήση των διαφόρων σκιών του μπλε και του κόκκινου, καθώς δύο σφιχτοί, ρωμαλέοι, σκληροί άντρες χτυπάνε ο ένας τον άλλον. Είναι αδύνατον να αποφύγουν τα χτυπήματα, καθώς τα πόδια τους είναι βυθισμένα στη λάσπη. Με κάθε χτύπημα βουλιάζουν όλο και περισσότερο. Η ένταση κυριαρχεί στα πρόσωπά τους, αγωνία για τη συμπλοκή. Περίεργη προσμονή για ένα αποτέλεσμα που φαίνεται να έχει προεξοφληθεί. Νικητής είναι η λάσπη.
