Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Εδώ και δύο εβδομάδες έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα γύρω από το ζήτημα των ευθυνών της Λίνας Μενδώνη στην υπόθεση Λιγνάδη. Μέχρι τώρα ο διάλογος στράφηκε στο αν η υπουργός Πολιτισμού γνώριζε τις καταγγελίες, αν όφειλε να τις γνωρίζει, πότε και πώς αντέδρασε…
Από τις περισσότερες από αυτές τις προσεγγίσεις φαίνεται να απουσιάζει όμως η οπτική της πολιτικής κουλτούρας. Καταρχήν, διεθνώς τα πολιτικά πρόσωπα συνηθίζεται να αναλαμβάνουν ευθύνες – ακόμη κι αν τα ίδια θεωρούν ότι δεν τους αναλογούν- όταν οι υποθέσεις περνούν την κόκκινη γραμμή που είναι οι καταγγελίες για κακοποίηση ανηλίκων. Στην Ελλάδα, βέβαια, δεν αποκαλύφθηκαν -τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν- ανάλογα περιστατικά. Υπήρξαν, όμως, πολυάριθμες περιπτώσεις όπου εμφανώς αποτυχημένες επιλογές και χειρισμοί δεν οδήγησαν σε παραιτήσεις.
Από τους υπουργούς της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, που παρακολουθούσαν αμέτοχοι επί χρόνια τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, μέχρι τα υπουργικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που απέτυχαν να αποτρέψουν τον όλεθρο στο Μάτι, γνωρίζουμε καλά ότι η έννοια της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης δεν είναι και τόσο αυτονόητη στη χώρα μας.
Η περίπτωση της κυρίας Μενδώνη προστίθεται έτσι σε μια μακρά λίστα. Όμως, τόσο η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης όσο και το φορτίο του παρελθόντος επιβαρύνουν σήμερα επικίνδυνα την εικόνα του δημόσιου βίου. Γιατί; Διότι οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως μέρα με τη μέρα χαμηλώνει και περισσότερο ο πήχης της αξιολόγησης των πολιτικών αναφορικά με τις επιλογές τους σε πρόσωπα ευθύνης.
Και δίκαια διερωτάται κανείς: Εάν οι υπουργοί μπορούν τόσο εύκολα να διαφεύγουν των αντικειμενικών ευθυνών τους, τότε πώς μπορεί κανείς να ζητά ευθύνες, ατομικές ή συλλογικές, από τους απλούς πολίτες για τις επιλογές και τους χειρισμούς τους; Επιτρέπεται στον καθημερινό πολίτη να λέει ένα «δεν ήξερα» ή ένα «εξαπατήθηκα» και να αποφεύγει τις ευθύνες του, όπως εμφανώς συμβαίνει στα υψηλά πατώματα της πολιτικής;
Ας το σκεφτούν καλύτερα όσοι διαιωνίζουν αυτή την επικίνδυνη παράδοση στον δημόσιο βίο.
