Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν πανηγυρίζουν όλοι για τη νίκη του Μακρόν στις γαλλικές εκλογές. Όχι επειδή είναι με τη Λεπέν, ούτε γιατί είναι ζεν.
Στην πρώτη δημόσια εμφάνιση του 44χρονου ενοίκου των Ηλυσίων, μετά την επανεκλογή του, άρχισαν να εκτοξεύονται λαχανικά. Αν και οι ντομάτες με τις οποίες τον υποδέχτηκε ένας άνδρας σε υπαίθρια αγορά δεν άγγιξαν τον Μακρόν, η προ πενταετίας πρόβλεψη του Τίμοθι Γκάρντον Ας αγγίζει και το παρόν.
«Σαν κάποιος που γλίτωσε παρά τρίχα το έμφραγμα, η Ευρώπη μπορεί να υψώσει το ποτήρι της και να κάνει μια πρόποση
στη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν. Αλλά το ποτήρι είναι μισοάδειο. Και εάν η Ευρώπη δεν αλλάξει, το μόνο που θα έχει καταφέρει θα είναι να έχει απλώς αναβάλει για λίγο το μοιραίο».
Το 2017 η Ευρώπη δεν ύψωσε μόνο το ποτήρι, ήπιε κιόλας σαμπάνια, απωθώντας το γεγονός ότι πάνω από το ένα τρίτο όσων συμμετείχαν στις επαναληπτικές κάλπες ψήφισαν τη Λεπέν, ενώ όσοι απείχαν, μεταξύ των οποίων και οι αριστεροί ψηφοφόροι, περιέγραφαν τον β’ γύρο σαν μια επιλογή ανάμεσα στη χολέρα και την πανούκλα.
Τότε το συμπέρασμα του Τίμοθι Γκάρντον Ας ήταν ότι το έμφραγμα κάθε άλλο παρά έχει αποφευχθεί, αλλά μ’ έναν καφέ δυνατό, μετά τις σαμπάνιες, επιτυγχάνεται η επιστροφή. Στην πραγματικότητα.
Το καλοκαίρι του 2027 ο Μακρόν θα κάνει τον απολογισμό των δέκα ετών του στην εξουσία, γράφει τώρα ο Ας, που αφήνει κατά μέρος τα εμφράγματα και τα bypass.
Δεν υποτιμά τα εμπόδια -βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο, οι οποίες είναι αμφίβολο ότι θα οδηγήσουν σε αυτοδυναμία
του «προεδρικού» κόμματος-, εστιάζει σε άλλα επεισόδια. Ευρωπαϊκά, όπου ο ιός της απογοήτευσης μετρά και τα χειρότερα είναι μπροστά. Μέχρι το 2027 κανείς δεν ξέρει για ποιον η καμπάνα χτυπά. Μέρα με τη μέρα πάμε πια.
