Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Το 2020 φεύγει με μία νότα αισιοδοξίας. Η χρονιά που φεύγει ήταν αναμφισβήτητα «annus horribilis» για όλη την ανθρωπότητα. Ποιος θα φανταζόταν στο εορταστικό τραπέζι του 2019 ότι η είδηση που μόλις εμφανιζόταν στα διεθνή ΜΜΕ στα τέλη Δεκεμβρίου για κάποιον «επικίνδυνο ιό», που προερχόταν από την Κίνα, θα εξελισσόταν σε πανδημία που θα ανέτρεπε όσα μέχρι τότε θεωρούσαμε δεδομένα.
Τα κρούσματα του Covid-19 αγγίζουν σήμερα τα 80 εκατομμύρια διεθνώς, ενώ οι θάνατοι ξεπερνούν το 1,75 εκατομμύριο. Η κοινωνική μας ζωή άλλαξε άρδην, με τα συνεχή lockdown, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις, ενώ οι οικονομικές επιπτώσεις έχουν δημιουργήσει στρατιές ανέργων, πλήττοντας, όπως συμβαίνει πάντα με τις κρίσεις, τους ασθενέστερους κοινωνικά. Η έναρξη ωστόσο του εμβολιασμού στην Ευρώπη -και προ ημερών σε άλλες μεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία- δημιουργεί ελπίδες πως σύντομα θα ξαναβρούμε την παλιά μας ζωή.
Η ταυτόχρονη μάλιστα έναρξη του εμβολιασμού στις χώρες της Ε.Ε. προβλήθηκε ως μία σπουδαία στιγμή ευρωπαϊκής ενότητας και αλληλεγγύης. Μία τονωτική ένεση στην τραυματισμένη εικόνα της Ευρώπης, που χάνει μάλιστα τις επόμενες ημέρες ένα από τα εξέχοντα μέλη της, τη Βρετανία. Για πρώτη φορά η Ε.Ε. αντί να διευρύνεται συρρικνώνεται.
Ωστόσο, ακόμη και αυτή τη στιγμή «ενότητας» αμαύρωσε η βιασύνη ορισμένων κρατών να προχωρήσουν πριν από τις άλλες στον εμβολιασμό. Η Ουγγαρία για παράδειγμα ξεκίνησε μία ημέρα πριν, το Σάββατο, τον εμβολιασμό εργαζομένων στην πρώτη γραμμή σε νοσοκομεία της Βουδαπέστης. Η Σλοβακία προχώρησε και αυτή σε ανάλογες κινήσεις, ενώ νωρίτερα ξεκίνησαν κάποιοι εμβολιασμοί και στη Γερμανία, στο κρατίδιο της Σαξονίας-Άνχαλτ.
Πταίσματα θα μπορούσε να πει κανείς, μπροστά στον μεγάλο στόχο της έγκαιρης διανομής των εμβολίων στα κράτη μέλη, με σκοπό τον επιτυχή εμβολιασμό του πληθυσμού και την απαλλαγή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής από τον φόβο της πανδημίας.
Η πραγματική αλληλεγγύη της Ευρώπης θα φανεί άλλωστε όταν η περιπέτεια του Covid-19 θα έχει οριστικά τελειώσει, κατά πάσα πιθανότητα όχι νωρίτερα από το καλοκαίρι, όταν τα κράτη μέλη θα κληθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό. Θα επιμείνει τότε η Ευρώπη στην αποτυχημένη συνταγή των μνημονίων και του δημοσιονομικού «ζουρλομανδύα», που εκτός των άλλων γονάτισε τα δημόσια συστήματα υγείας, τα οποία βρίσκονται τώρα στην πρώτη γραμμή της μάχης;
