Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είναι 28, αλλά το βάρος έχει περιέλθει μόνο σε οκτώ. Η Σλοβενία, για παράδειγμα, μία χώρα περίπου δύο εκατομμυρίων κατοίκων, έχει δεχτεί τουλάχιστον 60.000 πρόσφυγες.
Δεν έχει άδικο, λοιπόν, ο Σλοβένος πρωθυπουργός όταν λέει ότι συγκριτικά με το μέγεθός της η χώρα του βοηθά περισσότερο από άλλα κράτη. Για πόσο, όμως, αν συνεχιστούν οι ροές ή αν η Αυστρία και η Γερμανία κλείσουν τα σύνορά τους ή περιορίσουν τον αριθμό προσφύγων που θα δέχονται;
Λίγο βορειότερα, η ανεκτική Σουηδία, η πρώτη χώρα στην Ευρώπη όσον αφορά τον αριθμό προσφύγων και αιτούντων άσυλο σε σχέση με τον πληθυσμό της των 9,7 εκατ. κατοίκων, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Θα ζητήσει τη μετεγκατάσταση ορισμένων από τους δεκάδες χιλιάδες που φτάνουν κάθε μήνα στο έδαφός της σε άλλες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν μπορούμε πλέον να φιλοξενούμε ανθρώπους υπό τις συνθήκες που θα θέλαμε» ομολογεί ο πρωθυπουργός.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Δεν χρειάζεται μάντης να το αποκρυπτογραφήσει. Ακόμη και οι κραταιές δομές υπόκεινται στη σιδερένια νομοτέλεια των περιορισμών. Οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών. Αλίμονο: Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, πολύ μεγάλη, οι Ευρωπαίοι να περιπλανώνται μέσα σ’ ένα λαβύρινθο, του οποίου την έξοδο δεν θα βρουν.
Κι αυτό για έναν απλό λόγο: Γιατί είναι πιθανόν η έξοδος να μην υπάρχει ακόμα, ενώ καινούργιες εικόνες εμφανίζονται, μυριάδες παραλλαγές αποτυχίας, αμηχανίας και αγωνίας. Τείχη, πάθη, μικρότητες, ευτέλειες, αυθαιρεσίες, θαύματα και μεγαλουργίες υψώνονται. Πανικόβλητες προτάσεις γεμίζουν το ευρωπαϊκό όνειρο με δυσοίωνα σημάδια. Καλές προθέσεις απομακρύνονται με τα κεφάλια κατεβασμένα, μια θλιβερή στρατιά. Λέξεις και δράσεις εξαχνώνονται.
Τα δεδομένα, οι διακλαδώσεις και η δυναμική της προσφυγικής κρίσης είναι ασύλληπτα μεγάλα, για να χωρέσουν σε καλοσιδερωμένες, συρταρωτές σκέψεις και εμπνεύσεις. Είναι μεγάλα και ανοίγουν τραύματα άλλα.
