Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Νομίζω ότι κανείς δεν διαφωνεί πως η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει το δικαίωμα να κάνεις αποδεδειγμένα και επανειλημμένα λάθος. Και η ελευθερία αυτή δεν μπορεί να εφαρμόζεται επιλεκτικά.
Το να υπερασπιζόμαστε την ελεύθερη έκφραση όταν συμφωνούμε με τις απόψεις που εκφράζονται είναι εύκολο. Πολλοί υπερασπίστηκαν τον Τούρκο συγγραφέα Ορχάν Παμούκ, που κινδύνεψε να φυλακιστεί, επειδή αντέκρουσε την επίσημη τουρκική Ιστορία. Πολύ πιο δύσκολη, αλλά εξίσου ουσιαστική, είναι η υπεράσπιση απόψεων που βρίσκουμε αποκρουστικές. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, τα θέματα πρέπει να λύνονται με τον διάλογο. Στον βαθμό που η έκφραση δεν υποθάλπει το ρατσιστικό μίσος, πρέπει να παραμένει ελεύθερη.
Η Ιστορία πέφτει συχνά σε ακατάλληλα χέρια και σε ακόμη πιο ακατάλληλα μυαλά, τα οποία την κακοποιούν, όμως το κακό αυτό είναι μικρότερο από την απαγόρευση της ελευθερίας της έκφρασης.
Κυβερνητικοί κύκλοι υποστηρίζουν πως «είναι εκπεφρασμένη η θέση του Κοινοβουλίου για το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων, όπως και της κυβέρνησης. Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας έχει το δικαίωμα να διατυπώνει προσωπικές απόψεις επιστημονικού χαρακτήρα».Προσωπικές απόψεις επιστημονικού χαρακτήρα; Θέματα λεπτά, για να συμπιεστούν μέσα σε δύο λεπτά τηλεοπτικού χρόνου. Εννοιες δύσκολες, πόσω μάλλον χωρίς ειδική γνώση.
Πάνε πάνω από 20 χρόνια από την πρώτη αναγνώριση -στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «ημέρας μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο»- και ένας χρόνος από την ποινικοποίηση της άρνησης των αναγνωρισμένων από το ελληνικό κράτος γενοκτονιών, εντούτοις οι διαφωνίες ενυπάρχουν στην κοινότητα των ιστορικών. Ισως γιατί οι «πόλεμοι» για τη μνήμη αγγίζουν τον πυρήνα διαμόρφωσης της νεοελληνικής ιδεολογίας.
Ας βγουν να μιλήσουν οι ιστορικοί. Ας ακουστεί ο επιστημονικός λόγος και ο αντίλογος. Η Ιστορία είναι ζόρικη πολύ, για να υποκαθίσταται από την πολιτική πολεμική.
