Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Το έντονο φως της δημοσιότητας που έχει στραφεί την τελευταία περίοδο στη δίκη της Χρυσής Αυγής λειτουργεί, εκτός των άλλων, και ως μεγεθυντικός φακός σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής δικαιοσύνης.
Ως γνωστό η οπτική μεγέθυνση δεν αλλάζει τη φύση ή τις ιδιότητες του υπό παρατήρηση αντικειμένου, αλλά μας επιτρέπει να διακρίνουμε γνωρίσματά του που ενδέχεται να μην ήταν αντιληπτά από το «γυμνό μάτι». Στην περίπτωση της δίκης της Χρυσής Αυγής αυτό που αιφνιδίασε την κοινή γνώμη είναι οι δύο όψεις της δικαιοσύνης στη χώρα μας, όπως αυτές εκφράστηκαν στο πρόσωπο της προέδρου και της εισαγγελέως του δικαστηρίου.
Ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά πιστεύω του καθενός ή από το βάρος της συγκυρίας οι δύο συγκεκριμένες δικαστικές λειτουργοί έδειξαν να εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς -και μάλιστα ανοικτά συγκρουόμενους- κόσμους. Και αυτή την παρατήρηση τη συμμερίζονται ακόμη και διακεκριμένοι νομικοί, οι οποίοι εστίασαν με δηλώσεις τους στην τεράστια απόσταση που χωρίζει τις δύο έδρες.
Άλλοι θα πουν ότι πρόκειται για μια μάχη της ευθυκρισίας έναντι της προκατάληψης, άλλοι της ενσυναίσθησης έναντι του κυνισμού και κάποιοι θα δουν σε αυτή την αντιπαράθεση την απόσταση μεταξύ της κοινής λογικής και της ιδεοληψίας. Δύσκολο να απαντηθεί τι χωρίζει πραγματικά τις δύο όχθες. Σε κάθε περίπτωση αυτό που ενδιαφέρει εδώ δεν είναι το εγκώμιο ή ο ψόγος στη μία ή την άλλη πλευρά.
Το μείζον είναι η ανησυχία που καλλιεργεί στους πολίτες η ανάδειξη αυτής της εικόνας.
Η εμπιστοσύνη απέναντι στη δικαιοσύνη αλλά και η νομιμοποιητική βάση της δικαστικής εξουσίας εδράζονται στη βεβαιότητα ότι
το αποτέλεσμα της διαδικασίας θα είναι πάντα ίδιο ανεξαρτήτως προσώπων. Αντίθετα, η αίσθηση ότι σε μια ενδεχόμενη δικαστική κρίση
η τύχη του καθενός δεν εξαρτάται μόνον από πραγματικά περιστατικά αλλά και από το ποιος θα τύχει στη θέση του προέδρου ή του εισαγγελέα, υπονομεύει το κύρος της δικαιοσύνης. Kάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι και μια παράπλευρη συνέπεια αυτής της δίκης.
