Ο Σαίξπηρ έγραψε το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» γύρω στο 1595. Έκτοτε η ερωτική ιστορία των δύο νέων και η επαναστατική του δύναμη «ανακυκλώνεται» ανά τους αιώνες. Η ομορφιά των κλασικών κειμένων έγκειται άλλωστε σε ακριβώς αυτό, επιβιώνουν και αναγεννιούνται στο χρόνο. Μία τέτοια προσπάθεια ανασύστασης και επανανοηματοδότησης παρακολουθούμε στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, όπου ο Δημήτρης Καραντζάς παρουσιάζει την δική του ερμηνευτική προσέγγιση του έργου.
Έχοντας συνδέσει τη σκηνοθεσία του με ολοκληρωμένες αναγνώσεις, και σε ολοκληρωτικό βαθμό, των έργων με τα οποία καταπιάνεται, άλλοτε εύστοχα και άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα, πάντα όμως με ευδιάκριτη την αγωνία να υπογράψει μία δική του ιδέα-πρόταση, ο Καραντζάς παραδίδει μία ακόμα τέτοια παράσταση, η οποία είναι ενδιαφέρουσα και συνεπής όσον αφορά το όραμα και την οπτική του σκηνοθέτη της.
Ο Καραντζάς επιλέγει να αφηγηθεί την ερωτική ιστορία των δύο νέων αφήνοντας να «μυρίσει» η σήψη της κοινωνίας γύρω τους. Ο έρωτας αναπτύσσεται παρά το μίσος και την παρακμή, φωτίζει για λίγο το σκοτάδι τους κι έπειτα χάνεται. Ίσως ακολουθώντας μια νομοτελειακή εξέλιξη, μιας και η παράσταση δεν φαίνεται να επενδύει στην ιδέα της αντίστασης ως αλλαγή. Αντίθετα επικεντρώνεται στον έρωτα ως σύγκρουση σε ένα κόσμο που έχει ποτίσει από την παρακμή και το σκοτάδι, και αν αλλάξει κάτι, δεν το ξέρουμε.
