Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πόσο πίνει ο Γιούνκερ, γιατί είναι ασταθής στο βάδισμα, πόσο καπνίζει, κι αν με κονιάκ τη μέρα του αρχίζει, πόσο άρρωστη είναι η Χίλαρι, ποιο είναι το οικογενειακό ιστορικό του ενός και πόσα παραπανίσια κιλά έχει ο Τραμπ, ποιος έχει δυσανεξίες στη ζάχαρη και στη γλουτένη, ποιος το ‘χει ρίξει στα βότανα και τα θαυματουργά, ποιος αθλείται. Η ειδησεογραφία και σε τέτοια μονοπάτια κινείται.
Μη λέμε τα αυτονόητα. Η υγεία είναι σημαντική για όλους και όταν επηρεάζει την άσκηση των καθηκόντων των πολιτικών το θέμα από ιδιωτικό γίνεται δημόσιο.
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι η απόκρυψη πληροφοριών που μπορεί να επηρεάσουν μία εκλογική διαδικασία ή η καχυποψία απέναντι στην εξουσία, που είναι κάτι υγιές.
Το θέμα δεν είναι καν οι αδυναμίες, αλλά η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, που χρησιμοποιεί την ευεξία για να αναδείξει το ακατάλληλον του Γιούνκερ, του Χ, της Ψ σε θέση εξουσίας ή να αμφισβητήσει την αξιοπιστία και την ευθυκρισία του.
Αφήνω τα αμερικανικά και τον πυρετό του ιατρικού φακέλου, όπου η διαφάνεια έχει μια σχεδόν υπαρξιακή διάσταση κι ας μοιάζει με νοσηρή κατάσταση και στέκομαι στα ευρωπαϊκά.
Την ημέρα που ο πρόεδρος της Κομισιόν τόλμησε μόνο το μισό βήμα για την Ευρώπη, με την ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, η συνέντευξη-πορτρέτο του στη Liberation αφορούσε κυρίως το αλκοόλ. Η αλήθεια είναι ότι ο δημοσιογράφος δεν θα μπορούσε παρά να ρωτήσει, βλέποντάς τον να τρώει μια σαλάτα, συνοδεία τεσσάρων ποτηριών σαμπάνιας, αλλά αυτό τον κάνει Τσόρτσιλ, που έπινε κρασί στο πρωινό του, ή Ρούζβελτ;
Άλλοι καιροί, άλλα δεδομένα, θα πουν αρκετοί. Άλλο το ορθόν πριν από την εποχή της εικόνας κι άλλο στον αιώνα του κανόνα. «Όποιος σπάει το κλίμα σοβαροφάνειας, αποκαλείται τρελός ή αλκοολικός», ξεσπά ο Γιούνκερ. Τρέλα είναι, αν το καλοσκεφτείς, η εξουσία. Κανένα ποτό δεν μεθάει τόσο όσο αυτή και καμιά θεραπεία δεν φαίνεται αρκετή.
