Από την έντυπη έκδοση
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Η Γαλλία δεν εφαρμόζει κάποια μνημονιακή πολιτική, ούτε η κυβέρνησή της τελεί υπό «νεοφιλελεύθερη» πίεση. Απλώς, όπως δήλωσε ο πρόεδρός της Εμ. Μακρόν στη διάρκεια επίσκεψής του στην Τυνησία, παρακολουθεί τις εξελίξεις του 21ου αιώνα και προσαρμόζεται στα δεδομένα της ψηφιακής εποχής.
Ανακοινώθηκε έτσι ότι έως και το 2025 ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων θα μειωθεί κατά 160.000 και, παράλληλα, θα καταργείται σταδιακά η μονιμότητα στον δημόσιο τομέα, στον χώρο του οποίου πολλές λειτουργίες θα εκτελούνται από υπεργολαβικές συμβάσεις. Με τον τρόπο αυτό, έως το 2025 ο αριθμός των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων στη Γαλλία θα έχει μειωθεί κατά 500.000, αλλά ένας μεγάλος αριθμός νέων συμβασιούχων θα αναπληρώνει το κενό, προσφέροντας υπηρεσίες πιο αποτελεσματικές και περισσότερο συμβατές με την ψηφιακή εποχή μας.
Είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας σε βάθος αναφορικά με τον ρόλο και τα καθήκοντα της δημόσιας διοίκησης στο σύνολό της, ώστε να ανταποκριθούμε στις επιταγές της ψηφιακής εποχής, η οποία δεν μας περιμένει» τονίζει ο Ζαν Πιζανί Φερί – ο άνθρωπος που εκπόνησε για λογαριασμό της γαλλικής κυβέρνησης το Μεγάλο Σχέδιο Επενδύσεων 2018-2022. Φιλόδοξος δε στόχος του σχεδίου αυτού είναι ο μέσω των νέων τεχνολογιών μετασχηματισμός του κράτους, ώστε να κάνει ευκολότερη τη ζωή των πολιτών και των επιχειρήσεων, αλλά και να «τιθασεύσει σε μόνιμη βάση τις δημόσιες δαπάνες». Όπως υπογραμμίζει ο Ζαν Πιζανί Φερί, «αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι η μείωση της δημόσιας δαπάνης με παράλληλη μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητάς της».
Όσο για την ψηφιοποίηση της γαλλικής δημόσιας διοίκησης, εκτιμάται ότι θα κοστίσει περί τα 9,3 δισεκατομμύρια ευρώ – αντιπροσωπεύοντας έτσι το 16% ενός συνολικού επενδυτικού σχεδίου της τάξεως των 57 δισεκατομμυρίων ευρώ. Σημειώνουμε ότι τα ποσά για την ψηφιοποίηση της γαλλικής δημόσιας διοίκησης, όπως και τα 4,9 δισεκατομμύρια ευρώ που η Γαλλία θα αφιερώσει στην e-υγεία, προστίθενται στα 10 δισεκατομμύρια του πανευρωπαϊκού ταμείου καινοτομίας που δημιούργησαν Γαλλία και Γερμανία και το οποίο εν μέρει χρηματοδοτείται από τις πωλήσεις μειοψηφικών συμμετοχών του γαλλικού δημόσιου τομέα σε μη στρατηγικές επιχειρήσεις.
«Φιλοδοξία του προέδρου Μακρόν είναι ο μετασχηματισμός, που έως το 2022 θα πραγματοποιηθεί στη γαλλική δημόσια διοίκηση, να προσλάβει και πανευρωπαϊκό χαρακτήρα, με κριτήριο η Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά να έρθει πιο κοντά στους πολίτες της και να κάνει ευκολότερη τη ζωή τους. Οι επενδύσεις πρέπει να έχουν άμεσα αποτελέσματα στους πολίτες. Μόνον έτσι θα τούς έχουμε δίπλα μας στην προσπάθεια για ένα αποτελεσματικότερο και φθηνότερο για τον φορολογούμενο κράτος» τονίζει ο Ζαν Πιζανί Φερί.
Φέρνει έτσι στο προσκήνιο ένα τεράστιο, ευρωπαϊκού χαρακτήρα, θέμα, το οποίο ως εκ τούτου αφορά και κάθε χώρα-μέλος της Ένωσης. Ιδιαίτερα δε για την Ελλάδα θα πρέπει να τονιστεί ότι η απαιτούμενη -και εξαιρετικά επείγουσα- διοικητική μεταρρύθμιση δεν είναι μνημονιακή υποχρέωση, όπως παραπλανητικά εμφανίζεται. Είναι επείγουσα κοινοτική μας υποχρέωση, η οποία θα έπρεπε να είχε αρχίσει να υλοποιείται πολύ πριν από τη χρεοκοπία της χώρας και τις μνημονιακές επιταγές.
Η ελληνική δημόσια διοίκηση έπρεπε από τα τέλη του 1970 να είχε μπει στον δρόμο της μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού της. Αντ’ αυτού, όχι μόνον δεν έγινε τίποτε, αλλά και το κόστος της από 41% του ΑΕΠ στις αρχές της δεκαετίας 1980 εκτινάχθηκε στο σχεδόν 60% στην αρχή του 2010 – χρονιά που αρχίζουν και οι περιπέτειες της χώρας.
Σήμερα, λοιπόν, με δεδομένη τη γαλλική τεχνική βοήθεια που έχει στη διάθεσή της η ελληνική κυβέρνηση, υπάρχει μία μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα να ανοίξει και αυτή τις πόρτες της ψηφιακής εποχής και της τεχνητής νοημοσύνης.
Στην εποχή μας οι καταστάσεις διακρίνονται από υψηλή ρευστότητα, καθ’ όσον στο νέο οικονομικό και επικοινωνιακό πλανητικό σύστημα κάθε κράτος ψάχνει να διαμορφώσει την πολιτισμική του φυσιογνωμία. Κάτι τέτοιο, υποστηρίζουν κορυφαίοι στοχαστές τού αύριο, είναι θέμα χρόνου να συμβεί και οι πολιτικές ηγεσίες χωρών όπως η Ελλάδα οφείλουν να προετοιμάζουν τις κοινωνίες τους για να γίνουν ενεργοί πολίτες μίας μεταεθνικής κοινότητας. Να σπάσουν τις αναξιοκρατικές γραφειοκρατικές δομές και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, να ανοίξουν τα κοινωνικά στεγανά, να προχωρήσουν σε ποιοτικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, να διεκδικήσουν περιφερειακούς ρόλους (π.χ. γέφυρα μεταξύ της Ευρώπης, του αραβικού και του σλαβικού κόσμου).
Οι καιροί όχι μόνον δεν θα περιμένουν τους βραδυπορούντες, αλλά θα τους τιμωρούν. Είτε αυτό αρέσει είτε όχι.
