Από την έντυπη έκδοση
Του Λάμπρου Καραγεώργου
[email protected]
Αυτή την περίοδο ο ελληνικός τουρισμός δίνει τη μάχη για να πετύχει εισπράξεις πάνω από 3 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Πολλοί θα πουν -και μάλλον το λένε ήδη- «και τι έγινε» και διαμαρτύρονται για το «άνοιγμα» των συνόρων γιατί «ήρθε μέσα ο κορονοϊός». Η κυβέρνηση απάντησε επικαλούμενη κάποια νούμερα (μπορεί να μην έχουν καμία σημασία, αφού ο ένας μπορεί να μεταδίδει τον ιό σε πολλούς άλλους), αλλά η ουσία είναι ότι το πλήρες κλείσιμο των συνόρων δεν είναι λύση. Γιατί αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική, τότε ένα καθολικό lockdown για έναν τουλάχιστον χρόνο είναι σίγουρο ότι θα μας απαλλάξει από τον κορονοϊό, αλλά θα πεθάνουμε από την πείνα.
Συνεπώς, ακολουθώντας μια άλλη λογική, η χώρα στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει την πανδημία, αλλά ταυτόχρονα να παραμείνει και όρθια οικονομικά θα πρέπει να αξιοποιήσει όλα τα πλεονεκτήματά της και καλώς ή κακώς ο τουρισμός είναι ένα από αυτά.
Αν το σχέδιο ανοίγματος δεν ήταν το σωστό, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, η οποία πρέπει και αυτή να γίνει, με τη συνδρομή πριν από όλα των ειδικών. Στην παρούσα φάση, πάντως, όσο οι Βρετανοί και οι Γερμανοί δεν μας βάζουν σε καραντίνα, εμείς εδώ στο εσωτερικό μέτωπο πρέπει να αποφεύγουμε τις υπερβολές, να κρατάμε τις αποστάσεις μεταξύ μας, μήπως παράλληλα εκτός από τον ρυθμό διάδοσης του ιού μειωθεί και η απόσταση των χρημάτων που θα εισπράξει η ελληνική οικονομία από τα 18,2 δισ. ευρώ που εισέπραξε πέρυσι από τους ξένους τουρίστες. Η όσο το δυνατόν πιο «δίκαιη μοιρασιά» των φτωχών έστω εισπράξεων θα μπορεί στη συνέχεια να είναι αναμφίβολα αντικείμενο ενός πολύ ενδιαφέροντος πολιτικού debate…
