Από την έντυπη έκδοση
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Οσο κανείς δεν θα του κόβει τη φόρα, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα το παίζει «μεγάλος ηγέτης» στην Τουρκία και θα διευκολύνεται η προσπάθειά του να καταρρίψει την αίγλη του Κεμάλ Ατατούρκ. Μια αίγλη εξάλλου που δεν μοιράζονταν όλοι οι Τούρκοι και ιδιαίτερα οι πιο πιστοί στο ισλάμ από αυτούς.
Σήμερα, λοιπόν, ο Ερντογάν έχει βάλει στόχο τον πλήρη εξισλαμισμό της Τουρκίας και το γεγονός αυτό, ό,τι και αν λένε οι διάφοροι παρατηρητές – αναλυτές, δεν είναι συμβατό με τις δυτικές αρχές και πολιτικές αξίες.
Πολύ απλά, στον ισλαμικό κόσμο, δυτικού τύπου «κράτος δικαίου» δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους της τεράστιας θεσμικής δυσκολίας που έχει και είχε η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως «αφύσικη» είναι και η συμμετοχή της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου βέβαια, ως αυταρχικό καθεστώς, δεν είναι μόνη της.
Στο μέτρο, λοιπόν, που ο Ταγίπ Ερντογάν εξισλαμίζει τη χώρα του και άρα την αποδυτικοποιεί, η προσπάθειά του αυτή δεν είναι ούτε τυχαία ούτε βραχυπρόθεσμη. Μέσω της αποδυτικοποίησης, ο Τούρκος πρόεδρος θεμελιώνει ιδεολογικά τα νέα όπλα διπλωματικού και γεωπολιτικού εκβιασμού της Δύσης, την οποίαν όμως έχει ανάγκη από οικονομικής πλευράς.
Αποκαλυπτικό από την άποψη αυτή είναι ένα άρθρο του Ιμπραχίμ Καραγκιούλ, φωνή του Ταγίπ Ερντογάν στα τουρκικά ΜΜΕ, στο οποίο ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Γενί Σαβάκ» τονίζει γιατί η Τουρκία πρέπει να τελειώνει την εξάρτησή της από τη Δύση.
Κατά τον Ιμπραχίμ Καραγκιούλ «…το δυτικό μονοπώλιο στην Τουρκία έχει καταρρεύσει…». Έτσι, η σημερινή Τουρκία «…δεν έχει ανάγκη από φοβισμένους ανθρώπους που έχουν τη νοοτροπία του 20ού αιώνα…». Με άλλα λόγια, η Τουρκία έχει ανάγκη, μας λέει ο Καραγκιούλ ,από ισλαμιστές τσαμπουκάδες, που θα το παίζουν νταήδες και όταν χρειάζεται θα ρίχνουν και κανονιές σε όποιους δεν υποκλίνονται μπροστά τους.
«…Εάν ο Μεχμέτ Β’ ο Κατακτητής”, γράφει ο άνθρωπος του Ερντογάν, «…είχε διστάσει, η Κωνσταντινούπολη δεν θα είχε κατακτηθεί. Η Αγία Σοφία δεν θα ήταν ποτέ τζαμί. Ο δισταγμός θα εμπόδιζε την άνοδο του Σουλτάνου Μεχμέτ του Κατακτητή, του Σουλτάνου Σελίμ του Ζοφερού, του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, του Σουλτάνου Αμπντουλχαμίτ. Δεν θα υπήρχε μεγάλη πορεία από την Κεντρική Ασία προς την Ανατολία και την Ευρώπη. Η Ανατολία δεν θα υπήρχε, δεν θα μπορούσαμε να χτίσουμε μια περιοχή.
Εκείνοι που συγκρατιούνται, αυτοί που μας λένε να “κρατήσουμε τη μαμά”, δεν έχουν ιστορία.
Όσοι δειλιάζουν δεν αφήνουν κανένα σημάδι στην ιστορία. Δεν έχουν ιστορία ή μέλλον. Όλα τα έθνη που δείχνουν διστακτικότητα έχουν ξεχαστεί.
Το μυστικό που κάνει τα έθνη της ιστορίας να εξακολουθούν να υπάρχουν μετά από χιλιετίες έγκειται στη γνώση του πώς να ανυψωθούν από τη στάχτη τους ανεξάρτητα από την κατάσταση του κόσμου.
Εκείνοι που μας προτείνουν σήμερα να σκεφτούμε δύο φορές να παραμείνουμε σιωπηλοί, να υποταχθούμε, εκείνοι που αγωνίζονται μέσα και έξω για να το επιτύχουν αυτό προσπαθούν να μας πουν, “παραδοθείτε, εξαφανισμένοι στις σκονισμένες σελίδες της ιστορίας, ξεθωριάστε σιγά σιγά”.
Σε αυτό είναι που αντιστέκεται σήμερα στην Τουρκία. Παλεύει για να επιτύχει τη διάθλαση του νου, την απελευθέρωση, την αυτοανακάλυψη, την ανάμνηση της δύναμης και των ισχυρισμών των Σελτζούκ και της Οθωμανικής παράδοσης…
Τώρα είναι η ώρα. Η μεγάλη αφύπνιση έχει ξεκινήσει.
Αυτό το έθνος περίμενε την κατάλληλη στιγμή και τώρα έχει έρθει η ώρα. Το είδε, έκανε υπολογισμούς και έδρασε…
Η επαναχαρακτηρισμός της Αγίας Σοφίας ως τζαμιού σηματοδοτεί το τέλος της δυτικής κηδεμονίας έναντι της Τουρκίας. Αυτή η κυριαρχία δεν μπορεί ποτέ να αποκατασταθεί.
Ο Ατλαντικός κύκλος, τον οποίο αναφέρουμε ως Δύση, έχει ήδη χάσει το ανεξέλεγκτο παγκόσμιο μονοπώλιο ισχύος που είχε από την αρχή της αποικιοκρατίας. Αυτή είναι η αλλαγή των αιώνων.
Αυτή η αλλαγή, αυτή η ανακατανομή εξουσίας έχει κάνει την Τουρκία μία από τις αναπτυσσόμενες δυνάμεις του κόσμου. Η συνειδητοποίηση και η ταυτότητα που χτίσαμε αυτήν τη στιγμή απαιτεί μεγάλη δράση και αυτές οι ενέργειες θα αναληφθούν. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί είναι το αποτέλεσμα αυτής της μετατόπισης ισχύος αυτού του σημείου αιχμής στην ιστορία, της έκκλησης των μεγάλων αξιώσεων στο παρόν…».
Από τα παραπάνω λόγια γίνεται σαφέστατα αντιληπτό τι επιδιώκει κατά βάθος το ερντογανικό ισλαμικό καθεστώς και πώς αναδύεται επίσης και ο μελλοντικός πολιτικο-θρησκευτικός προσανατολισμός του, τον οποίον η Δύση θα πρέπει σοβαρά να λάβει υπόψη της, αν θεωρεί ότι έχει λόγο ύπαρξης στο μακρινό μέλλον…
