Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Θουκιδίδης γράφει, Ελευθέριος Βενιζέλος μεταφράζει. «Αι πόλεις λοιπόν μαστιζόμεναι από στάσεις […] κατήντησαν να μεταβάλλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένη σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα. […] Οι περισσότεροι τωόντι άνθρωποι επροτίμων να είναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι, παρά να είναι χρηστοί και να λέγονται ευήθεις. […] Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποία γεννά η πλεονεξία, η φιλαρχία και το φατριαστικό πνεύμα».
Δεν έχουμε φτάσει στο οριακό αυτό σημείο του εμφυλίου, αλλά -όπως φαίνεται- μπορούμε να το πλησιάσουμε, να διχαστούμε και τις σημασίες των λέξεων μια χαρά ν’ αλλάξουμε.
Πάρτε, για παράδειγμα, το ζήτημα που εκκρεμεί με τη FYROM. Η πολιτευόμενη γλώσσα και η ομιλούσα πολιτική νομίζουν ότι ασκούνται σε τόπο χωρίς μνήμη και λογική.
Δεν έχουμε πάθει αποκολοκύνθωση για να ξεχνούμε ποιες ήταν οι θέσεις, οι προθέσεις και οι αντιθέσεις των κομμάτων. Τα παιχνίδια με τις λέξεις είναι ωραία σε ομαλές περιόδους και σε μυθιστορηματικούς λόγους. Δεν ταιριάζουν στα εθνικά θέματα, γιατί πέραν των άλλων δεν κρύβονται τα μπερδέματα.
Φυσικά είναι σύνηθες οι πολιτικοί να καβαλάνε το λαϊκό ρεύμα, για να καρπωθούν εκλογικά οφέλη ή να στρέψουν στον αντίπαλο βέλη. Θεωρούν ότι τους δίνεται μια καλή ευκαιρία για να καταγγείλουν το άλλο στρατόπεδο για διχοστασία ή στήνουν παγίδες και περιμένουν ανταρσία. Αφασία. Λες και διαπραγματεύονται μεταξύ τους και όχι με τη χώρα που επείγεται να κλείσει το θέμα της ονομασίας, για να ανοίξουν οι πύλες της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Αφασία, όταν τα σοβαρά ζυγίζονται με πονηρία στην πολιτική συγκυρία.
Και μία απορία. Όταν λένε ότι του 2008 η γραμμή για σύνθετη ονομασία (με γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes) δεν αφορούσε τη λέξη «Μακεδονία» τι εννοούν, ή μάλλον το εννοούν; Η FYROM χρειαζόταν δηλαδή τη συγκατάθεσή μας για να βαφτιστεί Πάνω, Κάτω και Πλαγίως Καταλονία ή Νέα Ουτοπία;
Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην επιπολαιότητα και διγλωσσία των μεν, που υπολογίζουν σε συμμαχία, χωρίς ενημέρωση και επικοινωνία, και στα ακροβατικά των δε, που υποχωρούν στην ψηφοθηρία, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να ‘ναι άλλο από φασαρία. Αλλά είπαμε: Αιτία η εξουσία και η μικροπολιτική και Σία.
