Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Τείχη, απειλές για κατάργηση της Συνθήκης του Σένγκεν, αλληλοκατηγορίες και προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών μεταξύ των κρατών-μελών. Αυτή ήταν η εικόνα στην Ε.Ε., καθώς περνούσαν τα σύνορά της περισσότεροι από 1 εκατ. πρόσφυγες, στο μεγαλύτερο κύμα από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Χθες ήρθε, όμως, και η επίσημη αναγνώριση ότι η Συνθήκη του Δουβλίνου, ένα στρεβλό και άδικο σύστημα, θα πρέπει να αλλάξει άρδην. Στόχος η «δίκαιη κατανομή των βαρών».
Το προσφυγικό αντιμετωπίζεται απ’ όλους ως μεγάλο βάρος. Λογικό. Από τις άμεσες δημοσιονομικές επιπτώσεις έως το φλέγον ζήτημα της κοινωνικής ένταξης και αρμονικής συμβίωσης οι προκλήσεις είναι τεράστιες.
Μήπως, όμως, θα πρέπει να σταματήσουμε να το βλέπουμε αποκλειστικά ως βάρος και να δούμε τις ευκαιρίες, που αυτό κομίζει; Σε έκθεση, που παρουσίασε στο Νταβός, το ΔΝΤ επισημαίνει ότι η εισροή προσφύγων θα είναι επωφελής για την ευρωπαϊκή οικονομία, εφόσον βέβαια οι άνθρωποι αυτοί ενταχθούν στην αγορά εργασίας.
Η άμεση τονωτική ένεση στο ΑΕΠ της Ε.Ε. υπολογίζεται σε περίπου 0,1% για το 2016, με το κέρδος για οικονομίες, όπως η Γερμανία και η Αυστρία, που έχουν ανάγκη από ειδικευμένα εργατικά χέρια, να είναι πολύ μεγαλύτερο, καθώς αυξάνονται επενδύσεις και κατανάλωση.
Τα γερμανικά ινστιτούτα έχουν επανειλημμένα επισημάνει τον θετικό αντίκτυπο μεταναστών και προσφύγων. Ανάλογες οι εκτιμήσεις και στη Βρετανία. Σε περσινή μελέτη του το University College London είχε καταδείξει ότι οι μη Ευρωπαίοι μετανάστες που ζουν στη Βρετανία έφεραν μαζί τους εκπαίδευση αξίας 35 δισ. λιρών.
Όσοι πέρασαν τα σύνορα της χώρας από το 2000 έως και το 2011 είχαν καθαρή συμβολή ύψους 5 δισ. λιρών σε φόρους το συγκεκριμένο διάστημα.
Το Παρατηρητήριο Μετανάστευσης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης έχει επίσης υποστηρίξει ότι η υποδοχή 260.000 προσφύγων και μεταναστών ετησίως θα μπορούσε να μειώσει στο μισό το χρέος της Βρετανίας σε 50 χρόνια – εφόσον και πάλι έχουν ενταχθεί πλήρως στην κοινωνία.
Η υποδοχή προσφύγων δεν είναι απόφαση που πρέπει να λαμβάνεται με οικονομικά, αλλά με ανθρωπιστικά κριτήρια, επισημαίνει -πολύ σωστά- ο ΟΗΕ. Καθώς, όμως, όλοι υπολογίζουν τα πρώτα, ας μην ξεχνάμε και αυτό.
Σε μία Ευρώπη, που γηράσκει ταχύτατα, οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να προσφέρουν σανίδα σωτηρίας και στα ασφαλιστικά ταμεία, αφού -σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ- το 80% των αιτούντων άσυλο στην Ευρώπη είναι ηλικίας έως 34 ετών. Απαραίτητη προϋπόθεση, και εδώ, το να εργάζονται, να μη βρίσκονται στο περιθώριο.
Η μαζική εισροή προσφύγων είναι μία πραγματικότητα, που δεν αλλάζει. Το εάν θα φέρει στην Ευρώπη μόνο προκλήσεις ή και δώρα (σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στο οικονομικό) θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από μία λέξη-κλειδί: την ενσωμάτωση.
