Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Άπνοια στην αξιολόγηση. Είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος την ανοιξιάτικη ησυχία να διαδεχθεί μια καλοκαιρινή καταιγίδα. Όμως, ακόμη πιο σημαντικός είναι ο μεσοπρόθεσμος ορίζοντας.
Οι μετρήσεις στέλνουν ανησυχητικά μηνύματα. Το ποσοστό της κοινής γνώμης που αποτιμά θετικά τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. είναι ακόμη πλειοψηφία, αλλά συρρικνώθηκε κατά σχεδόν 20% από το 2015. Ένας στους 3 πλέον θεωρεί λύση τη δραχμή.
Η αίσθηση αδιεξόδου την οποία διαμορφώνει η μικροκομματική διαχείριση της κρίσης, όπως αυτή αποτυπώνεται στους χειρισμούς της κυβέρνησης, μειώνει την πίστη στο εγχείρημα της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.
«Δηλαδή, τι να κάνουμε; Να ψηφίσουμε κι άλλα μέτρα λιτότητας;» ρωτούν ρητορικά βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Την απάντηση όμως έδωσαν πριν απ’ όλους υπουργοί της κυβέρνησης, οι οποίοι προειδοποίησαν ότι μια χειρότερη συμφωνία τώρα είναι προτιμότερη ακόμη και από μια καλύτερη συμφωνία μετά.
Η κωλυσιεργία στην αξιολόγηση δεν έχει τα χαρακτηριστικά διαπραγμάτευσης, αλλά χρονοτριβής που λειτουργεί σε βάρος του εθνικού συμφέροντος.
Το τελευταίο τρίμηνο του 2016 η Ελλάδα έχασε το στοίχημα της επιστροφής σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης και ήρθε εκ νέου αντιμέτωπη με αρνητικό έδαφος στην απασχόληση. Η Ελλάδα έχει λάβει μόλις σε 7 χρόνια 300 δισ. ευρώ δάνεια και η διαδικασία μπλοκάρει για 3,5 δισ. ευρώ μέτρα, δηλαδή περίπου όσα κόστισε η πτώση των ελληνικών εξαγωγών το 2016 -3,2 δισ. ευρώ- κυρίως λόγω της αβεβαιότητας.
Για να ανακάμψει η οικονομία πρέπει να μεγαλώσει το ΑΕΠ. Για να μεγαλώσει το ΑΕΠ πρέπει να αποκατασταθεί η σταθερότητα. Για να αποκατασταθεί η σταθερότητα πρέπει να κλείσει το πρόγραμμα.
Ο μόνος τρόπος για να τελειώσει η χώρα με το μνημόνιο είναι να ανακτήσει την πρόσβαση στις αγορές, που αποτελούν τη μοναδική εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης. Οι αγορές δεν παρακολουθούν κάτι άλλο από την εφαρμογή του προγράμματος.
Η Ελλάδα έχει λάβει συνολικά 160 δισ. ευρώ κονδύλια μόνο σε ευρωπαϊκά προγράμματα, χρήματα στα οποία δεν θα είχε πρόσβαση με άλλον τρόπο. Διασφάλισε παράλληλα ένα μίνιμουμ ποιότητας των θεσμών της, ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς. Έθεσε τις βάσεις για μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, παρά το γεγονός ότι δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες που έχει μπροστά της.
Με κύρια υπαιτιότητα του πολιτικού συστήματος, ο χρόνος μετράει σε βάρος της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, υπονομεύοντας την προοπτική της. Το ρίσκο είναι υψηλό. Απαιτείται αίσθημα ευθύνης. Όσο είναι νωρίς.
