Η πρόσληψη της ιστορίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει διαμορφωθεί από μία φράση. Στη Συνθήκη της Ρώμης του 1957 αναφέρεται ότι ο στόχος είναι μια «διαρκώς στενότερη ένωση» («ever closer union»).
Στόχο στον στόχο και επαναπαυθήκαμε, συγκρίνοντας το ευρωπαϊκό εγχείρημα με ένα ποδήλατο που πρέπει να κινείται για να μην πέσει.
Απλουστευτικό. Δεν είναι αναπόφευκτη πορεία η «διαρκώς στενότερη ένωση».
Γιατί μήπως είναι πειστική, σε εποχή κατακερματισμού, η έμφαση στην έννοια του «κοινού σπιτιού»; Είναι ωραία τα ιδεαλιστικά στοιχεία, η συμφιλίωση, η ειρήνη και η αλληλεγγύη, αλλά σε έναν άναρχο κόσμο μόνο κούραση κι αμηχανία προδίδει η υπόσχεση για… δυόσμο.
Η ΕΟΚ κέρδισε λαϊκή υποστήριξη, χάρη στην επιτυχία της να προσφέρει ευημερία. Όταν τη δεκαετία του 1970 πέρασε του στασιμοπληθωρισμού τη δοκιμασία, επανανακάλυψε τον εαυτό της ως εξαγωγέα δημοκρατίας. Κάτι ξέρουν Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία.
Όταν ακόμη και τα πολύτιμα και παντοτινά επινοούνται ξανά, η Ε.Ε. πού πάει με κόλπα φθηνά;
«Η επιτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης όλα αυτά τα χρόνια ήταν η λήψη αποφάσεων μέσα από μια διαδικασία, μέσα από ένα διάλογο που καταλήγαμε στο τέλος όλα τα κράτη μέλη, σε μια κοινή προσέγγιση. Θεωρώ ότι δημιουργείται ένα αρνητικό προηγούμενο, το οποίο θα βρούμε μπροστά μας σε επόμενες συζητήσεις», σημείωσε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας για τον τρόπο με τον οποίο εγκρίθηκε η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία.
Καλά η Ε.Ε. είναι σε αφασία και μας πείραξε η διαδικασία; «Βγες να πάρεις έναν καφέ», λέγεται πως είπε ο καγκελάριος στον Ούγγρο πρωθυπουργό για να παρακάμψει το βέτο και να πετύχει ομοφωνία-πακέτο. Είτε ήταν η τουαλέτα είτε ο καφές, δεν μπορεί να είναι επιλογή για το «κοινό σπίτι» η εικόνα καφενέ. Στου αμερικανικού λιμανιού την άκρη.
