Σε πόσες χώρες της Ευρώπης οι κυβερνήσεις λανσάρουν καλάθια του «Νοικοκυριού», των «Χριστουγέννων», του «Νονού», της «Σαρακοστής» ώστε να στηρίξουν τα ευάλωτα νοικοκυριά; Σε πόσες χώρες μετρούν τα προϊόντα ανά καλάθι, βάζουν – βγάζουν μελομακάρονα και κουραμπιέδες, προσθέτουν το χοιρινό κρέας ή συγκρίνουν τα καλάθια με τα αντίστοιχα της προηγούμενης χρονιάς; Σε πόσες χώρες της Ευρώπης «επιβάλλονται» στα σούπερ μάρκετ εκπτώσεις; Πιθανώς σε καμιά.
Κι εμείς γιατί επιμένουμε κατά της ακρίβειας με ανάλογα μέτρα; Προφανώς για να καλύψουμε αδυναμίες ελεγκτικού ύφους και ήθους ή για να μετριάσουμε την απόσταση που χωρίζει τον κατώτατο μισθό από το κόστος ζωής, όπως μετριέται στην πραγματική οικονομία, μια οικονομία η οποία τα τελευταία δύο χρόνια ενσωμάτωσε στις τιμές των βασικών αγαθών αυξήσεις της τάξης του 30%.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι ένα: Για πόσο ακόμη θα πορευόμαστε με ανάλογες παρεμβάσεις, όπως και με μέτρα τύπου Youth Pass ή μέτρα επιδότησης ακριβών προϊόντων και υπηρεσιών;
Η ελληνική οικονομία όντως… πήρε μπροστά, όμως στο άρμα της ανέβηκε ένα μόνο μέρος της κοινωνίας. Πολλοί συμπολίτες μας έμειναν πίσω, ίσως όχι με δική τους ευθύνη.
Σε συνθήκες κρίσης οι ευθύνες αναζητούνται στην κορυφή της πυραμίδας. Η βάση απλά ακολουθεί και συμβιβάζεται με ό,τι καλό ή κακό έχει συμβεί, αρκεί η κορυφή -όπου έχουν πιάσει πόστο οι πολιτικοί- να είναι σε θέση να κοιτάξει στα χαμηλά στρώματα και να διαχειριστεί καταστάσεις με μόνιμο και όχι πρόσκαιρο ή έκτακτο χαρακτήρα. Να αναγνωρίσει το πρόβλημα, που κατά ένα μέρος η ίδια το δημιούργησε. Να δώσει λύσεις πραγματικές, χειροπιαστές, που δεν θα θυμίζουν ελεημοσύνη, λύσεις γενναίες, όπως γενναίες ήταν κι οι θυσίες των πολιτών στα μνημονιακά χρόνια.
