Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πρέπει να ανησυχούν οι Βρυξέλλες; Το μέγεθος μετράει -τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης, με δημόσιο χρέος στο 151% του ΑΕΠ- και το πολιτιστικό – συμβολικό βάρος της συνιδρύτριας (της ΕΟΚ) ακόμη κρατάει.
Πρέπει να ανησυχούν οι Βρυξέλλες; Προφανώς, αλλά όχι γιατί στην τρέχουσα ζοφερή οικονομική συγκυρία οι Ιταλοί ακροδεξιοί θα τινάξουν στον αέρα το ευρω-τσαρδί. Μην ξεχνάμε ότι η τακτική κάνει παρέα με την πολιτική. Η Ευρώπη ψηφίζει Ντράγκι. Η ευρωπαϊκή πολιτική τον «σωτήρα του ευρώ» έχει ανάγκη.
Η κρίσιμη λέξη είναι «ψηφίζει».Ο «σούπερ Μάριο» ψηφίζει, αλλά δεν ψηφίζεται. «Αυτός είναι η ρεζέρβα της Δημοκρατίας» για τους περισσότερους στην Ιταλία και στο εξωτερικό, έγραφε η Repubblica προτού λήξει το 2021 η ιταλική πολιτική δοκιμασία.
Ο άνθρωπος μπορεί να είναι χρυσός, πόσο μάλλον σε μία Ευρώπη που δεν υπάρχει βροχοποιός, αλλά μην κάνουμε ως εάν οι αποφάσεις που λάμβανε να μην ήταν πολιτικής φύσης. Φυσικά, η δημοκρατία δεν αφορά μόνο τις εκλογές, αλλά όταν πλανάται η υποψία ότι οι ελίτ αποφασίζουν, έχω την αίσθηση ότι την πληρώνει η δημοκρατία. Θα φανεί το φθινόπωρο. Έκπληξη, πάντως, δεν θα είναι αν ο τέως επικεφαλής της ΕΚΤ παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία, για να επιστρέψει ξανά. Δεν αμφισβητώ ότι «ακόμη και οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν καρδιά», σίγουρα πάντως έχουν τα χαρτιά.
Η αναστάτωση, που προκλήθηκε στα κέντρα εξουσίας ιδίως στο εξωτερικό, απ’ ό,τι στη συνηθισμένη πλέον σε κυβερνητικές κρίσεις Ιταλία, οδήγησε την ΕΚΤ να παρέχει προστασία στα κράτη με υψηλό χρέος με ένα νέο εργαλείο παρέμβασης στην αγορά ομολόγων, που θα αξιοποιείται με μεγάλη ευελιξία, χωρίς εκ των προτέρων καθορισμένα όρια στις αγορές τίτλων. Και το όνομα αυτού: TPI. Το Ι την Ιταλία αγαπάει. Την Ιταλία, όπου η μόνη σταθερά είναι η πολιτική διαίρεση, διαγράφονται τα υπόλοιπα του παρελθόντος και μένει το πηλίκο της εικασίας.
