Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Νονά, νόμιζα ότι το 2020 θα ήταν μια καλή χρονιά. Καλοζυγισμένη φαινόταν». Τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται. Ένας αριθμός είναι το 2020. Ένας αριθμός και ένας σταθμός. Προϊόν συμβιβασμού ο χρόνος, αυτό που οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ως χρόνο. Ρευστή η φύση του, ένα αίνιγμα.
Μια σύμβαση οι έννοιες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Η παρούσα στιγμή δεν είναι μοναδική από οποιαδήποτε συγκριτικά με κάποια άλλη παρελθοντική ή μελλοντική στιγμή, καθώς, κατά τον Αϊνστάιν, όλοι οι χρόνοι συνυπάρχουν. Ψευδαίσθηση ότι εκσφενδονίζεται μπροστά, με ένα ελισσόμενο σπειροειδώς ποτάμι μοιάζει, που ρέει στο σύμπαν και καθώς, άστρα και γαλαξίες διασχίζει, ταχύτητα αλλάζει.
Έτσι, ένα δευτερόλεπτο στη Γη δεν είναι απόλυτο μέγεθος. Δεν ξέρω αν είναι αυξομειούμενο, μα μας επηρεάζει. Τη ζωή μας αλλάζει, μας καταβροχθίζει, μας συναρπάζει. Πανάρχαιο μαράζι. Πηγή αγωνίας και συνάμα προσδοκίας.
Μία στιγμή, μόνο μία στιγμή, να σταματήσει ο χρόνος, για να απλωθούμε στη ζωή. Παίζω κορόνα-γράμματα με τη φαντασία, γιατί -ξέρετε κάτι;- δεν έχει και μεγάλη σημασία.
«Σταυρόγκιν: Στην Αποκάλυψη ο άγγελος ορκίζεται ότι δεν θα υπάρχει πλέον χρόνος.
Κυρίλοβ: Το ξέρω! Πολύ σωστά λέγεται εκεί με σαφήνεια και ακρίβεια! Όταν φτάσει ολόκληρος ο άνθρωπος στην ευτυχία, τότε δεν θα υπάρχει πια χρόνος, γιατί δεν θα χρειάζεται κανείς τίποτα. Πολύ σωστή σκέψη.
Σταυρόγκιν: Πού θα τον κρύψουνε λοιπόν;
Κυρίλοβ: Πουθενά! Ο χρόνος δεν είναι αντικείμενο, μα ιδέα! Θα σβήσει στο μυαλό…» (Ντοστογιέφσκι, «Δαιμονισμένοι»)
Tα χρόνια ίδια, λοιπόν, του μυαλού μας ροκανίδια. Τραβούμε κουπιά, αλλά ό,τι κι αν λέμε, με έναν αλλόκοτο τρόπο, ελπίζουμε. Σε τελειώματα και αρχές. Όλες ίδιες οι χρονιές. Δεν υπάρχει ασυνεχές. Διαφέρουν οι αντοχές. Σίγουρα και οι αρχές, οι κανόνες.
Όλες ίδιες οι χρονιές. Ανάμνηση και αίσθηση του βιώματος και της απώλειας, της κάθε απώλειας που συνέβη ή καραδοκεί, της παραδοχής της φθοράς και της συμφιλίωσης με τον χρόνο και τον κόσμο. Καλό δρόμο.
