Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Δεν νομίζω να υπάρχει γυναίκα στον χώρο, και πιθανόν στην Ελλάδα, που να μην έχει βιώσει σεξιστικές συμπεριφορές. Ο σεξισμός και η ανοχή στην κακοποίηση είναι βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία μας και πρέπει να πούμε ότι είναι πια καιρός να τελειώνουμε με αυτά. Όλοι μεγαλώσαμε κουβαλώντας πατριαρχικά στερεότυπα. Έχω υπάρξει και η ίδια μισογύνης, γιατί είχα μάθει να βλέπω τις γυναίκες με συντηρητικό βλέμμα, αλλά φτάνει».
H τηλεοπτική «Ουρανία» από τις «Άγριες Μέλισσες» λέει στη «lifo» μικρές πικρές αλήθειες. Μ’ αρέσει που κάποιοι αναρωτιούνται ακόμα γιατί δεν μίλαγαν τα θύματα. Ήδη, έχουν αρχίσει τα μασήματα.
Ανατρέχω σε παλιά μαθήματα. Στην κατάθεση ενώπιον του Κογκρέσου της καθηγήτριας ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πάλο Άλτο στην Καλιφόρνια, Κριστίν Μπλέισι Φορντ, σχετικά με την καταγγελία της ότι ο δικαστής Μπρετ Κάβανο, υποψήφιος τότε -τον Σεπτέμβριο του 2018- για το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, την είχε κακοποιήσει σεξουαλικά όταν ήταν συμμαθητές στο λύκειο. «Χαραγμένο στον ιππόκαμπο μένει πάντα το γέλιο», είχε δηλώσει, εννοώντας το γέλιο αυτών που την κακοποίησαν και αντηχεί για πάντα στ’ αυτιά της.
Και αυτό το γέλιο μένει χαραγμένο στη μνήμη του θύματος, γιατί δείχνει τη σιγουριά του θύτη ότι θα μείνει ατιμώρητος. Δείχνει τη σιγουριά του θύτη ότι την επόμενη μέρα η κοινωνία δεν θα τον κάνει πέρα. Ποια επόμενη; Η κοινωνία σε πολλές περιπτώσεις υποδυόταν τον σιωπηλό μάρτυρα.
Άρα, τι απόστημα είναι αυτό που θα σπάσει και η πληγή θα αγιάσει; Εδώ μιλάμε για κανονικότητα. Δεν τα ακούτε για πρώτη φορά. «Δεν θα με πίστευαν, θα έλεγαν ότι το προκάλεσα», «θα στιγματιζόμουν», «ο πατέρας ή ο σύντροφός μου θα τον σκότωναν» ή «θα γίνουμε ρεζίλι στη γειτονιά», φόβος ότι «θα μείνω χωρίς δουλειά».
Ντρέπονται και φοβούνται. Σε ντρέπονται και σε φοβούνται. Μη χασκογελάς και στο κουτσομπολιό χαλαρά κυλάς. Με την ίντριγκα και τα πιασάρικα των μέσων μην κολλάς. Δεν είναι ριάλιτι, μη γίνει εργαλείο εκμετάλλευσης.
