Τoυ Δημήτρη Αθ. Μπούρλου, δικηγόρου, τ. εκδότη του περιοδικού «Νομοθεσία ΙΚΑ»
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία ότι ο τομέας των συντάξεων – συνταξιοδοτικών παροχών είναι ιδιαίτερα σημαντικός για ένα ασφαλιστικό σύστημα. Εξίσου σημαντικός, όμως, αν όχι σημαντικότερος για το σύστημα, είναι ο τομέας ασφάλισης – εσόδων. Κι αυτό γιατί μόνο αν λειτουργεί εύρυθμα και ισορροπημένα ο τομέας αυτός μπορεί και ο αντίστοιχος των συντάξεων να λειτουργεί ορθά. Κι αυτό έχει μια διττή έννοια.
ΑΦΕΝΟΣ σχετίζεται με την οικονομική πλευρά, αφού η ασφάλιση και τα έσοδα θα διασφαλίζουν (μαζί με την κρατική χρηματοδότηση) την ορθή οικονομική τροφοδοσία των συντάξεων, αφετέρου συναρτάται με την αποτύπωση του ασφαλιστικού βίου, δηλαδή του χρόνου ασφάλισης του κάθε μελλοντικού συνταξιούχου, που είναι η βασικότερη και σημαντικότερη παράμετρος στην απονεμητική διαδικασία.
ΕΙΝΑΙ γεγονός ότι συνήθως, για να μην πω σχεδόν πάντοτε, το φώτα κατευθύνονται προς τον τομέα των συντάξεων και ο τομέας της ασφάλισης και των εσόδων παραμένει ο φτωχός συγγενής του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό, όμως, όπως προείπαμε, δεν είναι καλό και προφανώς δημιουργεί μια ανισορροπία στη λειτουργία της κοινωνικής ασφάλισης.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ άποψή μου, η πρόσφατη αναφορά του νέου υπουργού Εργασίας στην προσπάθεια περιορισμού της αδήλωτης αλλά και της υποδηλωμένης εργασίας είναι ιδιαίτερα σημαντική, δεδομένου ότι αποκαλύπτει πρόθεση σοβαρής ενασχόλησης με τον τομέα αυτόν. Βεβαίως, κατά την άποψή μου, οι ελεγκτικές διαδικασίες δεν πρέπει να περιορίζονται μόνο στους επιτόπιους ελέγχους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι ελέγχου της εισφοροδιαφυγής ή, άλλως, της ορθής και νόμιμης καταβολής εισφορών. Προς αυτή δε την κατεύθυνση πρέπει να αναζητήσουν μεθόδους οι ελεγκτικές υπηρεσίες του ΕΦΚΑ.
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προϋπόθεση, όμως, είναι να έχει εκ των προτέρων οριοθετηθεί το πλαίσιο των υποχρεώσεων αυτών που είναι υπόχρεοι να καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές. Όσοι έχουν ενασχόληση με το αντικείμενο γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε σχέση με τις ακριβείς υποχρεώσεις, υπάρχουν σήμερα αρκετές γκρίζες ζώνες που αντιμετωπίζονται διαφορετικά από επιχείρηση σε επιχείρηση, με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί ορθά ο ανταγωνισμός. Πρέπει, λοιπόν, όσον αφορά τον τομέα αυτόν, αφενός μεν επιτέλους να εκδοθεί ο κανονισμός ασφάλισης (αλλά και παροχών) και μετά ταύτα να εκδοθούν οι συνοδευτικές εγκύκλιοι και οδηγίες που θα αποσαφηνίζουν πλήρως τον τομέα των υποχρεώσεων.
ΌΛΑ ΑΥΤΑ, δε, πρέπει να έχουν ως γνώμονα την απλοποίηση του συστήματος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος σε έναν ενιαίο ΕΦΚΑ να υπάρχουν σήμερα περισσότερες από 1.000 διαφορετικές περιπτώσεις ασφάλισης μισθωτών (διαφορετικοί κωδικοί ασφάλισης), με διαφοροποιήσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό φορέα.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κανένας λόγος οι παροχές σε χρήμα και σε είδος που χορηγούν πολλές από τις μεγάλες επιχειρήσεις να είναι αντικείμενο προβληματισμού σε σχέση με την υποχρέωση καταβολής εισφορών. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι για τις περισσότερες από αυτές δεν υπάρχουν επίσημες οδηγίες για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται από τις επιχειρήσεις.
ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ σύστημα πρέπει να είναι φιλικό προς την επιχειρηματικότητα, όχι μόνο με την έννοια της ελάφρυνσης των υποχρεώσεων, όσο κυρίως της αποσαφήνισης και της οριοθέτησης που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την υγιή ανάπτυξη των επιχειρήσεων. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το θέσουμε ως άμεση προτεραιότητα.
