Η ανέγερση μιας σεληνιακής βάσης λογικά θα είναι ένα από τα επόμενα βήματα που θα γίνουν στην εξερεύνηση του ηλιακού συστήματος, ωστόσο η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το κατά πόσον θα υπάρχει πρόσβαση σε μια αξιόπιστη πηγή ενέργειας. Σε αυτό το πλαίσιο, μελέτη του ΕΟΔ (Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος) διερεύνησε κατά πόσον ο σεληνιακός ρεγόλιθος- σκόνη, έδαφος και βράχοι στην επιφάνεια του φεγγαριού- θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αποθήκευση θερμότητας και την παροχή ηλεκτρισμού για αστροναύτες, οχήματα και σεληνακάτους.
Η μεταφορά υλικών στη Σελήνη είναι δύσκολη υπόθεση, οπότε, για να μπορέσει να εδραιωθεί μόνιμη παρουσία εκεί, πρέπει να αξιοποιηθούν πόροι που υπάρχουν τοπικά. Για αυτόν τον σκοπό, το τμήμα Discovery & Preparation του ΕΟΔ υποστήριξε τους ειδικούς σε θέματα αεροδιαστημικής της Azimut Space σε έρευνα πάνω στο αν είναι δυνατή η δημιουργία τούβλων αποθήκευσης θερμότητας από σεληνιακό ρεγόλιθο.
Στο διάστημα η ενέργεια κατά κανόνα προέρχεται από ηλιακούς συλλέκτες που παρέχουν σχεδόν άμεσα ηλεκτρισμό όταν λάμπει πάνω τους ο ήλιος. Ωστόσο, οι κάτοικοι της Σελήνης θα πρέπει να περνούν μέχρι και 16 ημέρες στο σκότος, οπότε η εύρεση μιας πηγής ενέργειας που συλλέγει ηλιακό φως κατά τις σεληνιακές ημέρες και το αποθηκεύει για χρήση τη νύχτα είναι απαραίτητη για την εδραίωση μόνιμης παρουσίας στη Σελήνη.
Τα τούβλα από ρεγόλιθο παρέχουν έναν τρόπο αποθήκευσης ηλιακής ενέργειας έτσι ώστε να μπορεί να παράγεται ηλεκτρισμός το βράδυ. Αυτό θα ήταν ζωτικής σημασίας για ανθρώπους που ζουν και δουλεύουν στη Σελήνη. Επίσης, η αποθηκευμένη θερμότητα θα μπορούσε να αποδεσμεύεται απευθείας για να θερμαίνει εξοπλισμό κατά το διάστημα της νύχτας.
«Οι αστροναύτες του προγράμματος “Απόλλων” έφεραν μαζί τους μικρές ποσότητες σεληνιακού βράχου, επιτρέποντάς μας να δημιουργήσουμε πολύ παρόμοιο “ψεύτικο” σεληνιακό ρεγόλιθο εδώ στη Γη» λέει ο Έινταν Κάουλι του Διευθυντηρίου Επανδρωμένων Πτήσεων και Ρομποτικής Εξερεύνησης του ΕΟΔ, που επέβλεψε το πρόγραμμα. «Σε αυτή τη μελέτη χρησιμοποιήσαμε γήινο βράχο με ιδιότητες συγκρίσιμες με αυτές του σεληνιακού και τον αλέσαμε σε σκόνη, μέχρι που τα σωματίδια αντιστοιχούσαν στο μέγεθος αυτών του σεληνιακού ρεγολίθου».
Η σκόνη αυτή χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία τούβλου, στο οποίο διοχετεύτηκε ενέργεια για να διαπιστωθεί πόσο καλά θα μπορούσε να την αποθηκεύσει. Επίσης, το τούβλο συνδέθηκε με θερμικό κινητήρα για τη δημιουργία ηλεκτρισμού μέσω της ενέργειας που είχε αποθηκεύσει. Όπως διαπιστώθηκε, ο «ιμιτασιόν» ρεγόλιθος παρουσίασε καλές επιδόσεις- και ως εκ τούτου εκτιμάται πως η χρήση σεληνιακού ρεγόλιθου για την αποθήκευση θερμότητας στη Σελήνη θα σήμαινε ότι οι αστροναύτες θα είχαν πρόσβαση σε άφθονο υλικό στο φεγγάρι για να υποστηρίξουν την παρουσία τους εκεί, χωρίς να χρειάζεται να μεταφέρουν πολλά υλικά από τη Γη. Αυτό, με τη σειρά του, θα άνοιγε τον δρόμο για πιο φιλόδοξες διαστημικές αποστολές.
