Από την έντυπη έκδοση,
Της Αγγελικής Κοτσοβού
akots@naftempori
Στο τελευταίο «επεισόδιο» της ελληνικής κρίσης λίγες ήταν οι χώρες της Ευρωζώνης που υιοθέτησαν τόσο σκληρή στάση έναντι της Ελλάδας όσο η Φινλανδία, που είχε ταχθεί υπέρ του Grexit.
Ιδιαίτερα αυστηρή ήταν η στάση του Ελσίνκι και στα προηγούμενα μνημόνια.
Πίσω απ’ αυτή τη σκληρή γραμμή βρίσκεται ο Αλεξάντερ Στουμπ, πρώτα ως πρωθυπουργός αυτής της μικρής χώρας του Βορρά και -από τον Ιούνιο- ως υπουργός Οικονομικών.
«Για μένα το όλο ζήτημα δεν ήταν μια θεωρητική συζήτηση μεταξύ ανάπτυξης και λιτότητας, μεταξύ αυστηρών και χαλαρών δημοσιονομικών κανόνων. Ηταν, όπως το βλέπω εγώ, για την αξιοπιστία ολόκληρης της Ευρωζώνης. Εάν δεν μπορούμε εμείς να εμπιστευτούμε τους δικούς μας κανόνες, τότε ποιος θα τους εμπιστευτεί;» διερωτάται σε πρόσφατη συνέντευξή του στη «WSJ».
Ο 47χρονος Φινλανδός, που ηγείται του κόμματος Εθνικού Συνασπισμού (το οποίο μετέχει στην κυβέρνηση του Γιούχα Σίπιλα), πρωταγωνιστεί στη φινλανδική πολιτική σκηνή από το 2008, έχοντας αναλάβει διάφορα υπουργεία, ενώ υπηρέτησε (από τον Ιούνιο του 2014 έως τον Μάιο του 2015) και ως πρωθυπουργός.
Με σπουδές στο Κολέγιο της Ευρώπης και έχοντας διατελέσει και ευρωβουλευτής (από το 2004 έως το 2008), ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως φανατικός ευρωπαϊστής.
Το Ελσίνκι δέχτηκε έντονα «πυρά» για τη σκληρή στάση που κράτησε στο ελληνικό ζήτημα, με βασικό επιχείρημα το γεγονός ότι και η ίδια η Φινλανδία έχει παραβεί τους κανονισμούς της Ευρωζώνης για το έλλειμμα και το χρέος.
Ο Φινλανδός υπουργός Οικονομικών επιχειρεί να ηρεμήσει τα πνεύματα, καταθέτοντας τον προϋπολογισμό του 2016 με προβλέψεις για μείωση του ελλείμματος στο 2,6% του ΑΕΠ, με περικοπές δαπανών στην παιδεία, στην υγεία και την αναπτυξιακή βοήθεια.
Για τον κ. Στουμπ, όμως, η ελληνική κρίση έμμεσα ωφέλησε την Ευρωζώνη: «Αφιέρωσα τις περισσότερες ημέρες του Ιουλίου ασχολούμενος με την ελληνική οικονομία και όχι τη φινλανδική.
Οι δε επικρίσεις που δέχτηκα δεν ήταν από τον φινλανδικό λαό, αλλά κυρίως από άλλους Ευρωπαίους. Αυτό για μένα δείχνει ότι η Ευρώπη αποκτά ολοένα και περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα» σημειώνει χαρακτηριστικά.
