Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Το ειρηνευτικό σχέδιο για την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, που ανακοίνωσε ως «συμφωνία του αιώνα» ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, κάθε άλλο παρά πρόταση ειρήνης φέρνει. Πρόκειται για μια μονομερή αποδοχή των ισραηλινών αξιώσεων για προσάρτηση των παράνομων με βάση το διεθνές δίκαιο εβραϊκών οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της λύσης των δύο κρατών, στην οποία ομνύει μεν η διεθνής κοινότητα, χωρίς ωστόσο καμία αξιόλογη πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση αυτή.
Το σχέδιο Τραμπ δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά προσαρμογή στις πάγιες θέσεις της ισραηλινής ακροδεξιάς και δεξιάς, για ένα «μεγάλο Ισραήλ», το οποίο θα συμπεριλαμβάνει όλα τα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης, περιορίζοντας τους Παλαιστινίους σε μια υποψία κράτους, χωρίς εδαφική συνέχεια, με έδαφος μικρότερο από το 22% που προέβλεπε ο «ιστορικός συμβιβασμός» της ΟΑΠ, όταν αναγνώριζε το Ισραήλ στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Καμία αναφορά στο μέλλον της αποκλεισμένης Λωρίδας της Γάζας, αποδοχή της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ, με παραχώρηση στους Παλαιστινίους ως πρωτεύουσα κάποιες πέραν του τείχους περιοχές της ανατολικής Ιερουσαλήμ.
Το σχέδιο Τραμπ εκπονήθηκε χωρίς καμία συμμετοχή των Παλαιστινίων και ανακοινώθηκε στον Λευκό Οίκο παρουσία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, αλλά και του μεγιστάνα Σέλντον Άντελσον, χρηματοδότη τόσο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος όσο και των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη. Επιχειρεί να διασώσει τον Νετανιάχου εν όψει των εκλογών στο Ισραήλ στις 2 Μαρτίου, καθώς ο βαλλόμενος πανταχόθεν Ισραηλινός πρωθυπουργός, που δικάζεται για διαφθορά, θα επιχειρήσει να παρουσιάσει εαυτόν ως «ειρηνοποιό». Η ικανοποίηση παράλληλα από αμερικανικής πλευράς του οράματος των Ισραηλινών ακροδεξιών για προσάρτηση των κατεχομένων εδαφών, δίνει πόντους στα ακραία εθνικιστικά κόμματα να υποστηρίξουν ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία μαζί του.
Φυσικά ούτε ο βασικός αντίπαλος του Νετανιάχου, ο «κεντρώος» Μπένι Γκατζ κομίζει τίποτα καινούργιο όσον αφορά την ειρήνη στην περιοχή, παρά το προφίλ «νέου Ράμπιν» που επιχειρεί να εμφανίσει και το φλερτ με τα αραβικά κόμματα του Ισραήλ, να υποστηρίξουν ενδεχόμενη κυβέρνησή του. Όσο για την άλλοτε ισραηλινή κεντροαριστερά που είχε φέρει την «άνοιξη του Όσλο» -ανοίγοντας τη βεντάλια για διαπραγμάτευση όλων των μεγάλων θεμάτων, από το ζήτημα της επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων μέχρι την τύχη της αραβικής ανατολικής Ιερουσαλήμ- πνέει τα λοίσθια, παρά την πρόσφατη συνένωσή της σε μια αμφιλεγόμενη πολιτική συμμαχία.
