Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Όταν ο Περόν ήταν στην Ισπανία, μια δημοσιογράφος του ζήτησε να χαρτογραφήσει το πολιτικό τοπίο στην Αργεντινή.
«Έχουμε τους Κομμουνιστές, τους αριστεριστές, τους Σοσιαλιστές, τους Κεντρώους, τους Φιλελεύθερους και τους πιο Συντηρητικούς» φέρεται να είπε ο ιδιαίτερα δημοφιλής Χουάν Ντομίνγκο, κάνοντας τη δημοσιογράφο ν’ απορήσει για την παράλειψη. «Πρόεδρε, ξεχάσατε τους Περονιστές».
Ο «νάρκισσος του Μπουένος Άιρες» δεν τους ξέχασε. «Όλοι τους Περονιστές είναι». Το, ας πούμε, σχετικά διασκεδαστικό με την κρίση που δεν γνωρίζει κρίση, είναι τα προβλήματα ταυτότητας που έχει δημιουργήσει στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό. «Όλοι τους ευρωπαϊστές είναι», ακόμη κι αν δεν το ομολογούν.
Εξηγούμαι. Τι είναι η Ευρώπη; Ένα απέραντο οικονομικό βοσκοτόπι. Σκεφτείτε. Από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) και την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και αργότερα στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), όλα περιστρέφονται γύρω από την οικονομία. Ακόμη και η ξεχασμένη Ευρατόμ, το δεύτερο παιδί της Συνθήκης της Ρώμης του 1957, που κατοχύρωνε την ειρηνική χρήση της ατομικής ενέργειας, προέβλεπε μια κοινή αγορά στο πεδίο αυτό. Η αγορά ήταν το θέμα και οι ιδεαλιστικές ερμηνείες ήταν το στολίδι στο στέμμα. Το εθνικό συμφέρον, το «πάρε – δώσε» και η φιλελευθεροποίηση του εμπορίου γέννησαν τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Στο πλαίσιο, ασφαλώς, των κλιμακούμενων ψυχροπολεμικών εντάσεων και της αποαποικιοποίησης.
Όταν, λοιπόν, οι κορυφές των Brexiters σκοντάφτουν πάνω στους οικονομικούς υπολογισμούς, σηκώνονται βιαστικά και συνεχίζουν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ήδη από το Σάββατο υποτονθορύζουν ότι το Brexit «δεν είναι λόγος» να χάσει η Βρετανία την πρόσβαση στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. Ακόμη και ο Φάρατζ, που πανηγυρίζει, το «εμπορικό, το οποίο παίζει ρόλο», δεν παραγνωρίζει.
Όλοι αγαπούν τον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο, αλλά, όπως θα ‘λεγε και ο σερ Ουίνστον, αυτό είναι αμφίβολο προσόν. Σίγουρα, όμως, είναι αυτό που μένει όταν η Ε.Ε. μόνο οικονομικά επιμένει.
