Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ας αρχίσουμε με ένα «Αν». Όχι το «αυστηρό αντρίκειο τραγούδι» του Άγγλου Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, αλλά ένα πιο πεζό. Αν η Ε.Ε. κινδυνεύει, όπως μας κανοναρχούν, προέρχεται ο κίνδυνος από την άλλη πλευρά της Μάγχης ή το οριακό σημείο είναι ο ποταμός της Ιστορίας, ο πιο ευρωπαϊκός από τους ποταμούς, ο Ρήνος;
Οι διαμελισμοί (και οι ενώσεις) κατά μήκος του δεν ήταν αυτές που όρισαν τις τύχες της Ευρώπης;
Στις όχθες του δεν έπλευσαν γεγονότα που σήμαναν κλονισμούς και καταστροφές, συμβιβασμούς και προσεγγίσεις που άλλαξαν τη μορφή της Ευρώπης κάμποσες φορές; Στις όχθες του και στις πόλεις του δεν γράφτηκαν συρράξεις και πάνω απ’ όλες η μεγάλη, ο Β’ Παγκόσμιος;
Εδώ δεν αναδύθηκαν αργά, περίπλοκα και επώδυνα οι δύο δυνάμεις της Ευρώπης, Γαλλία και Γερμανία, εδώ δεν μάχονταν για μεγαλεία, από εδώ δεν σάλπαρε ο διαμελισμός το 842; Στο Στρασβούργο, σημερινή έδρα του Ευρωκοινοβουλίου, δεν έδωσαν τα δύο εγγόνια του Καρλομάγνου τον περιβόητο Όρκο, ο οποίος, εκτός από τις πολιτικές συνέπειές του, άφησε και τους ειδικούς να ερίζουν για τη διπλή εκδοχή του κειμένου ως πρώτη ένδειξη διαφοροποίησης της φραγκικής γλώσσας σε γαλλική και γερμανική;
Τούτος ο ποταμός δεν συνδέεται με μια άλλη διαίρεση, θρησκευτική, όταν ο Κάρολος Ε’ ανακάλεσε ανεξίθρησκα μέτρα προκαλώντας την αντίδραση των ηγεμόνων, που είχαν προσχωρήσει στη Μεταρρύθμιση και την υπογραφή της Protestatio, απ’ όπου και τα βαφτίσια του προτεσταντισμού;
Για να μην πούμε για την Έριδα της Περιβολής και την ηθική μείωση του Ερρίκου Δ’, που άφησε τα ίχνη της στο γερμανικό υποσυνείδητο με τον «πηγαιμό στην Κανόσα». Οι Γερμανοί δεν παρακαλάνε πλέον και ο αγώνας δεν είναι για την κυριαρχία της χριστιανοσύνης, αλλά της πλεύσης εν ειρήνη.
Αν η Ε.Ε. είναι σε άλλο ένα σταυροδρόμι, δεν είναι η Βρετανία που ορίζει την πορεία, αλλά η Γερμανία και δευτερευόντως η Γαλλία, που συμπεριφέρονται σαν τη Βρετανία. Αυτό εμπνέει ανησυχία. Ίσως γιατί τα θυμητάρια της Ιστορίας δεν χάνονται στο νερό.
