Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Φοβάμαι ότι θα μείνω με τις εντυπώσεις για πέντε εισαγγελείς, έναν σύζυγο, πολλούς γιατρούς-πρόσωπα βουβά, δέκα πολιτικούς, έξι μάρτυρες, μια διανομή 20 εκατ. -με τη λογοδοσία αδρανή-, ένα σποτ, μία Προανακριτική, έναν επιχειρηματία, έναν εκδότη, «δύο καλά παιδιά», «οι Αμερικανοί, το Ισραήλ, ο Ocampo, το World Jewish Congress, o Dershowitz… θα βγουν και θα κατηγορήσουν την Ελλάδα για αντισημιτισμό», μία προκαταρκτική και δεν ξέρω τι άλλο θα προκύψει σ’ αυτήν τη διαδρομή.
Θα πείτε, έχει κι αυτό το γαϊτανάκι την αξία του, γιατί «άλλο ένας κύριος και μια κυρία, άλλο δύο κυρίες, άλλο τρεις παπάδες, άλλο τέσσερις πυροσβέστες, άλλο πέντε γεωπόνοι και άλλο η λεγεώνα των ξένων».
Μόνο ξένοι στον πλανήτη και τη χώρα, όμως, δεν γνωρίζουν ότι άλλο η δημοσιοποίηση και η δωρεάν εκτόνωση κι άλλο ο απολογισμός.
Πολλά λεφτά. Αερικά. Ποια αναφορά έχει αρχειοθετηθεί, ποια μπορεί να στοιχειοθετηθεί; Από πού ξεκινήσαμε και πώς μπερδεύεται έτσι η πλοκή; Κατηγορίες για διαφθορά και διαπλοκή, κατηγορούμενοι, λάσπη και λασπολόγοι, ένοχοι και αθώοι, αθώοι και ένοχοι, εύθικτοι και a la carte ευαίσθητοι.
Ποιος είναι ο σκευωρός; Αγνοείται ο τύπος και υπογραμμός, παίρνει φόρα ο αντιπερισπασμός, δεν αισθάνεται πολύ καλά ο αδέκαστος και σεβαστός θεσμός, με τόσους υπηρέτες του να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλον και να χάνουν το μεγάλο: καμία δίωξη κατά της εταιρείας, έστω έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό, όπως με την άλλη «αγία».
Αυτά τα «όμορφα» κυριαρχούν, τα στοιχεία για να λύσεις την εξίσωση δεν αρκούν.
Ένα στοιχείο είναι ακλόνητο, από μνημόνια και ιούς απρόσβλητο: Η δυσωδία.
Δανείζομαι την κατακλείδα άρθρου του Βόλφγκανγκ Μίνχαου στους «FT». «Όλοι συμπεριφέρονται παράλογα. Άρα πρόκειται για μια σύγκρουση που θα εξελιχθεί. Όπως είπε και ο Χένρι Κίσινγκερ για τον πόλεμο Ιράκ-Ιράν, “είναι κρίμα που δεν μπορούν να χάσουν και οι δύο”. Το ίδιο αισθάνομαι σ’ αυτή την περίπτωση». Απογοήτευση.
