Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ωρ’ τι ‘ναι τούτ’ η αποκοτιά/βρε συ Βοριά βρε συ Νοτιά/Πουνέντε και Λεβάντε μου/ένα ραπόρτο κάντε μου».
Το ραπόρτο αρχινά με τα προφανή ξανά. Μας πήρε δύο και κάτι χρόνια, τέσσερις κάλπες (ευρωεκλογές 2014, δύο βουλευτικές το 2015 και ένα δημοψήφισμα) και πολλές καθ’ ομολογίαν αυταπάτες για την ολοκλήρωση μιας αξιολόγησης. Απίστευτο κι όμως ελληνικό και στην ούγια ευρωπαϊκό.
Ετσι, κατανοώ το σκηνικό αισιοδοξίας που έχει στηθεί στην Εσπερία. Ετσι, καταλαβαίνω την ικανοποίηση των αγορών, όπως αποτυπώθηκε στους ευρωπαϊκούς δείκτες, και τα χάδια οίκων ευκλεών. Ετσι, κατανοώ τα περί «αναζωογονητικής αύρας από τις Βρυξέλλες» και «ούριου άνεμου για την Ελλάδα». Ετσι, εισπράττω τα περί «άρσης της αβεβαιότητας, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα». Ετσι, αντιλαμβάνομαι «την ανακούφιση ότι με τον τρόπο αυτό τουλάχιστον αποφύγαμε τα χειρότερα. Δεν είναι βέβαιο πού θα πάμε από δω και μπρος, όμως αποφύγαμε μία κατάσταση που θα ήμασταν μέσα στο ευρώ, αλλά δεν θα μπορούσαμε να αποπληρώσουμε τους δανειστές».
Ετσι, καταλαβαίνω την προσωρινή ευφορία και τη μεγάλη προθυμία για επαίνους στην ελληνική αποικία, χωρίς ίχνος καβαφικής ειρωνείας. Άπαντες οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης εξήραν τον μεταρρυθμιστικό ζήλο της Αθήνας σ’ αυτή τη δεύτερη συνάντηση του Eurogroup μέσα σε δύο εβδομάδες. Κάποιοι έκαναν λόγο ακόμα και για μια νέα εποχή εμπιστοσύνης.
Καλά και άγια όλα αυτά και τα ευπροσήγορα σεβαστά και αποδεκτά, όπως και η δέσμευση των εταίρων (αν και όχι ποσοτικοποιημένη) για ουσιαστικές παρεμβάσεις στο χρέος, όταν χρειαστεί.
Αν θέλουμε, όμως, να διαβάσουμε σωστά, με τις παραπάνω κινήσεις οι αστρονόμοι Βρυξελλών και άλλων χώρων σώζουσι τα φαινόμενα. Τα επόμενα δεν είναι αναβαλλόμενα. Είναι αρχιμήδειον πρόβλημα. Αλλά πάλι -όπως έχει πει προ τριετίας και ο επίμονος Γερμανός- «δεν μπορείς να καταλήξεις σε μια τέτοια απόφαση στηριζόμενος σε επιστημονικές μεθόδους». Αφαιρείς φόβους και τροποποιείς στόχους.
