Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το καλοκαίρι του 2005, ο Γάλλος πρωθυπουργός προέκρινε την τακτική της ξαφνικής επίθεσης από τη διαβούλευση και δεν του βγήκε άσχημα.
Πεισμένος ότι η Γαλλία ανέχεται μια μεταρρύθμιση μόνο όταν υιοθετείται γρήγορα και χωρίς πολλές συζητήσεις, ο Γάλλος πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν επωφελήθηκε της θερινής ραστώνης για να επιβάλει τη Σύμβαση Νέας Πρόσληψης (CNE).
Ήταν ένας νόμος για τις επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερα από 20 άτομα και επέτρεπε απολύσεις μέσα σε δύο χρόνια από την πρόσληψη, χωρίς εξηγήσεις. Όταν οι συνδικαλιστές και οι βουλευτές επέστρεψαν από τις διακοπές τους, ήταν πια αργά: οι πρώτες συμβάσεις είχαν ήδη υπογραφεί και τι θα έκαναν οι αντιπρόσωποι του έθνους και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Θα κατήγγειλαν τη δημιουργία νέων θέσεων;
Κάπως έτσι, ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων, δύσπιστος απέναντι στις ομάδες πίεσης και με «αλλεργία» στη διαβούλευση στη Βουλή -σε ανύποπτο χρόνο είχε αποκαλέσει τους βουλευτές «κρετίνους»-, προχώρησε παραπέρα. Επεξεργάστηκε ένα δεύτερο νόμο, τη Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης (CPE) και στη Γαλλία έγινε μεγάλη φασαρία.
Η CPE ήταν μοιραίο λάθος. Έντονες συζητήσεις στα λύκεια και τα πανεπιστήμια, διαμαρτυρίες, επεισόδια. Στις διαδηλώσεις δεν πρωτοστατούν ταραξίες, αλλά οι μαθητές του Henri-ΙV και του Montaigne, δύο εκ των εγκυροτέρων συγκροτημάτων του Παρισιού.
Οι νέοι ξεσηκώθηκαν για την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας και επειδή κλήθηκαν να υποστούν τις επιπτώσεις από την κατάργηση κοινωνικών κατακτήσεων που τόσο ωφέλησαν τους διάφορους ντε Βιλπέν.
Τα χρόνια πέρασαν, τους Βιλπέν προσπέρασαν, αλλά οι αντιλήψεις τους δεν γέρασαν, ίσως γιατί τα οικονομικά μεγέθη τις προσδοκίες δεν ξεπέρασαν.
Σε μια χώρα με παράδοση στις επαναστάσεις, οι αλλαγές στα εργασιακά αποκτούν άλλες διαστάσεις. Με δεξιούς ή σοσιαλιστές, που παρακάμπτουν την Εθνοσυνέλευση, οι νέοι αγρυπνούν στους δρόμους, σενάρια γράφονται στους πολιτικούς διαδρόμους, ενώ η απογοήτευση και η οργή γεννούν θλιβερούς επιγόνους.
