Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Η ανάσταση για την ελληνική οικονομία δεν ήρθε ούτε με το Καθολικό ούτε με το Ορθόδοξο Πάσχα και όσο περνάει ο καιρός και αποβαίνουν άκαρπες οι συνεδριάσεις των Eurogroup, η ατμόσφαιρα βαραίνει. Σαφώς η κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο. Η 1η αξιολόγηση του προγράμματος θα έπρεπε να τελειώσει το περασμένο φθινόπωρο, Οκτώβριο ή Νοέμβριο, όταν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό περιβάλλον, που επιβεβαιώνεται, εάν επιστρέψουμε για λίγο στις συνθήκες που επικρατούσαν ένα επτάμηνο νωρίτερα.
Τότε, είχε μεσολαβήσει ελάχιστος χρόνος από τη συμφωνία του καλοκαιριού και ακόμη λιγότερος από τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, που διατήρησαν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το κλίμα με τους εταίρους ήταν καλό, το οποίο ενισχύθηκε με τη νομοθέτηση των μέτρων που είχαν αποφασιστεί το καλοκαίρι, ενώ υπήρχε μια συμπάθεια για τις ροές των προσφύγων που δεχόταν η Ελλάδα. Στο εσωτερικό μέτωπο, η κοινωνία έδειχνε έτοιμη να αποδεχτεί ένα ακόμη πακέτο μέτρων, καθώς ήταν νωπή, ακόμη, η περιπέτεια της κρίσης που κλιμακώθηκε με τα capital controls, ενώ στο πολιτικό σκηνικό η Ν.Δ. βρισκόταν σε μια διαδικασία αναζήτησης νέου αρχηγού. Ίσως οι τέλειες συνθήκες για να «περάσει» μια κυβέρνηση ένα πακέτο δύσκολων μέτρων, να λάβει τις δόσεις από τη δανειακή σύμβαση, αλλά και να επιτύχει τη διευθέτηση του χρέους, που σε συνδυασμό με το μήνυμα τήρησης του προγράμματος θα λειτουργούσε καταλυτικά στην οικονομία.
Όλα αυτά, όμως, είναι η ιστορία που δεν ζήσαμε. Και η ιστορία βρίθει από «αν γινόταν εκείνο και όχι αυτό». Η κυβέρνηση, για άγνωστο λόγο, επέλεξε την τακτική της καθυστέρησης, για να φτάσουμε σήμερα σε ένα σημείο που θυμίζει την περσινή περίοδο, με την αβεβαιότητα για το αύριο να σκιάζει τα πάντα. Η πρώτη αξιολόγηση βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα και η συνεδρίαση του Eurogroup της 9ης Μαΐου, με τα σημερινά δεδομένα, απλώς θα διαπιστώσει «πρόοδο, αλλά απαιτείται περαιτέρω δουλειά…». Ενώ υπάρχει συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές για τα μέτρα 5,4 δισ. ευρώ, που προβλέπει το 3ο μνημόνιο, το ΔΝΤ θέτει και ζήτημα νέων προληπτικών μέτρων, εκτιμώντας πως δεν θα επιτευχθεί ο στόχος του προγράμματος για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, και κατά παράβαση της δημοσιονομικής λογικής, ζητεί από τώρα τη νομοθέτηση και ονομαστικοποίηση των παρεμβάσεων που θα ληφθούν, εάν υπάρξουν αποκλίσεις.
Εάν το ΔΝΤ ήταν μόνο του και απέναντί του ήταν σύσσωμοι οι Ευρωπαίοι εταίροι, τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο δύσκολα. Όμως το ΔΝΤ έχει στο πλευρό του το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, όπως και τις χώρες-δορυφόρους της Γερμανίας στην Ευρωζώνη, αλλά και την αμερικανική κυβέρνηση. Αντίθετα, οι συμμαχίες της ελληνικής πλευράς δεν είναι τόσο ισχυρές και κανείς από τους συμμάχους μας δεν θα συγκρουστεί για χάρη μας.
