Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το 1933 ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ κατέθεσε πρόταση 800.000 δολαρίων για να εξαγοράσει τη «Washington Post», που κινδύνευε με χρεοκοπία. Άλλος πρόσφερε 825.000 δολάρια. Κι έτσι η εφημερίδα πέρασε στον Γιουτζίν Μέγερ, ο οποίος είχε κερδίσει εκατομμύρια στη Γουόλ Στριτ και στη συνέχεια ανέλαβε τη διοίκηση της Fed, αλλά δεν είχε ιδέα από εφημερίδες.
Τον Αύγουστο του 2013 η «Washington Post» πουλήθηκε στον Τζεφ Μπέζος της Amazon, που επίσης δεν είχε εμπειρία από Τύπο. Ύστερα από επτά χρόνια μείωσης των εσόδων της εφημερίδας, οι απόγονοι του Μέγερ αναγνώρισαν ότι το φύλλο θα μπορούσε να επιβιώσει, αλλά η επιβίωση δεν είναι αρκετή.
Η διαφορά είναι το καλό χαρτί. Στην ψηφιακή εποχή ή πίσω στην αρχή. «Η ιστορία της σύγχρονης “Washington Post” αρχίζει την ημέρα που η Κέι Γκράχαμ έκανε τον Μπεν Μπράντλι διευθυντή» δήλωσε ο πρώην εκδότης και γιος της Ντόναλντ Γκράχαμ. «Η “Post” αναζητούσε μια θέση στο τραπέζι των μεγάλων» είχε δηλώσει ο Μπράντλι. «Δεν καθόμασταν εκεί, αλλά το θέλαμε πολύ».
Το κατάφεραν. Η Κάθριν, κόρη του Μέγερ (την υποδύεται η Μέριλ Στριπ στην ταινία «The Post» του Στίβεν Σπίλμπεργκ), ανέλαβε, απροετοίμαστη, ένα φύλλο με μέτρια κυκλοφορία και ακόμα πιο περιορισμένη φήμη και το ανέβασε στο πάνθεον του αμερικανικού Τύπου.
Η συνεσταλμένη και ανασφαλής νεαρή χήρα μεταμόρφωσε μία εταιρεία και μεταμορφώθηκε και η ίδια στην ισχυρότερη γυναίκα στα εκδοτικά χρονικά, με την αποκάλυψη του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ και τη δημοσίευση των διαβόητων εγγράφων του Πενταγώνου για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
«Φοβισμένη και γεμάτη άγχος, πήρα μια βαθιά αναπνοή και είπα: Ας το κάνουμε, ας προχωρήσουμε, λοιπόν».
«Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» λύσσαξαν, αλλά ο Μπεν και η Κέι δεν λύγισαν. Σύμφωνοι, ήταν μέλη της ελίτ της Ουάσιγκτον, αλλά είχαν και θέμα, οξύνοια και χιούμορ. «Δεχόμαστε πολλές πιέσεις, και εσείς (σ.σ.: ο Μπράντλι απευθύνεται στους δημοσιογράφους) μας βάλατε σε αυτήν τη θέση. Δεν διακυβεύεται κάτι ιδιαίτερο, πέρα από την πρώτη τροπολογία του Συντάγματος, την ελευθερία του Τύπου και ίσως το μέλλον της χώρας». Όταν οι «εφημεριδάνθρωποι» είχαν κέφια και η εξουσία ντέρτια.
