Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Πενήντα χρόνια μετά, και το όνειρο δεν έχει γίνει πραγματικότητα. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει, αντί να γεφυρώνεται.
Οι ανισότητες παραμένουν, όπως και οι φυλετικές διακρίσεις. Στις 4 Απριλίου 1968 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο ηγέτης του κινήματος για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, δολοφονείται σε ηλικία 39 ετών από λευκό, ελεύθερο σκοπευτή. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο, «ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια μέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους», όπως διεκήρυξε στην ιστορική του ομιλία τον Αύγουστο του 1963, καθηλώνοντας περισσότερους από 250.000 ανθρώπους.
Στην 50ή επέτειο από τη δολοφονία του, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών ανέρχεται σε επίπεδα-ρεκόρ, με το 1% της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ να διαθέτει τον ίδιο πλούτο με τα 3,7 δισεκατομμύρια όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Στην Αμερική, τη χώρα του ονείρου, η περιουσία των 160 εκατ. φτωχότερων Αμερικανών ισοδυναμεί με τον πλούτο των τριών πλουσιότερων της χώρας. Ο μέσος Αμερικανός πρέπει να δουλέψει έναν χρόνο για να κερδίσει όσα λαμβάνει ένας διευθύνων σύμβουλος σε μία ημέρα.
Αυτές οι ανισότητες οδήγησαν στο ανατρεπτικό αποτέλεσμα της κάλπης και στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών προϋπήρχε του Τραμπ και αποτελεί συνισταμένη διαφόρων παραγόντων. Πολιτικοί όμως σαν τον Τραμπ εκμεταλλεύθηκαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, με προεκλογικές υποσχέσεις για δημιουργία πολλών θέσεων εργασίας και προστασία όσων πλήττονται από τους νόμους του ελεύθερου ανταγωνισμού -όπως οι εργαζόμενοι στις χαλυβουργίες- με μέτρα όπως η επιβολή δασμών και οι φραγμοί στη μετανάστευση.
Η Αμερική και ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από εκείνο το όνειρο. Το όνειρο της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Πενήντα χρόνια μετά, ας μη σβήσει η ελπίδα ότι «θα τα καταφέρουμε».
