Από την έντυπγη έκδοση
Στο τελευταίο Eurogroup -έτσι πια θα μετράμε τον πολιτικό χρόνο: με Eurogroups, όπως π.χ. οι αρχαίοι Αιγύπτιοι με δυναστείες- και στη χθεσινή εμπειρία του «ανοίγματος» των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας προς τα τεχνικά κλιμάκια των θεσμών, είδαμε να υλοποιούνται τρεις αλήθειες. Τρεις άβολες αλήθειες. Ομως, ταυτόχρονα, τρεις σωτήριες αλήθειες.
Τις έφεραν στην επιφάνεια ισάριθμοι συντελεστές του ευρωπαϊκού συστήματος: ο Ιρλανδός ΥΠΟΙΚ Μάικλ Νούναν, ο γνώριμός μας πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντέισελμπλουμ (ο οποίος μάλιστα την ευχαριστιέται τόσο την εμπειρία στο πηδάλιο, ώστε να θέλει να επανεκλεγεί…) και ο λιγότερο γνώριμος αλλά ενδεχομένως σημαντικότερος όλων Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ.
Η πρώτη αλήθεια είναι εκείνη του Νούναν, η οποία βέβαια εσπευσμένως διαψεύστηκε: είπε ότι στη θέση του ομολόγου του Γιάνη Βαρουφάκη θα έχουμε/θα έχουν οι «εταίροι» τον Γιάννη Δραγασάκη.
Καλή η διάψευση, όμως τι υπάρχει πίσω; Κάτι διπλά σημαντικό: άμα δεν τελειώσουν, άμα δεν προσπεραστούν οι φραστικές καντρίλιες και οι σχεδιασμοί επί χάρτου που επέλεξε η Ελληνική Δημοκρατία να αξιοποιήσει προκειμένου να «ξυπνήσει» την Ευρώπη στο ελληνικό αδιέξοδο (και τα κατάφερε: το οφείλουμε και σε Γιάνη Βαρουφάκη), τότε πηγαίνουμε κατευθείαν για τοίχο. Οχι προσχεδιασμένο. Οχι μαχητικά (εμείς). Οχι τιμωρητικά (εκείνοι). Αλλά… αναπόδραστα.
Το συγκεκριμένο, όμως, το απτό και ποσοτικοποιήσιμο δεν προκύπτει από ωραίες φόρμουλες και από ευρηματικές διακηρύξεις, με μια λέξη από Βαρουφακισμούς.
Χρειάζεται δουλίτσα, χρειάζεται φακέλους, χρειάζεται συγκροτημένη νομοθέτηση (όχι ατάκες στα τηλεπαράθυρα ή διαρροές στα παραπολιτικά των πάντα πρόθυμων μίντια).
Αυτά, μάλλον η «ομάδα Δραγασάκη» μπορεί να τα επιχειρήσει – ήδη τα επιχειρεί. Αν δε -ΑΝ- κάποτε φθάναμε και σε υλοποίηση, τότε ασφαλώς σε «περιβάλλον Δραγασάκη» θα μπορούσε να ελπίζει κανείς. Το implementation, implementation, implementation! βρίσκεται πάντα στο τέρμα της διαδρομής.
Τη δεύτερη αλήθεια την κουβάλησε ο Γερούν Ντέισελμπλουμ, ο οποίος σταδιακά εξελίσσεται σε κάτι σαν τεχνικό πρεσβευτή, αν όχι των ελληνικών θέσεων, πάντως της ανάγκης να συνεχίζεται η συζήτηση για την ελληνική περίπτωση – και τούτο παρά τις συνεχείς πλευρικές κινήσεις Βαρουφάκη, αλλά και τον σταθερό αρνητισμό Σόιμπλε (που αποκορύφωση έχει τη μόνιμη αναφορά σε «τρόικα», μη και μείνει κανένα φύλλο συκής στην ελληνική αντιπροσωπεία και στη βυζαντινή της καταφυγή στις μετονομασίες).
Εξήγησε σε όλους τους τόνους ο πρόεδρος του Eurogroup ότι χρόνος για χάσιμο -άλλος χρόνος για χάσιμο!- δεν υπάρχει, αν είναι να προχωρήσει με κάτι σαν ομαλό τρόπο η ολοκλήρωση της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου.
«Φυσικά» ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν δέχθηκε ότι πήγαν χαμένες 2-3 βδομάδες. Αλλά ξεκουνήθηκε. Αν δεν το έλεγε με τόση σαφήνεια «o φίλος Γερούν», κι αν δεν ξαναθύμιζε ότι χωρίς την παρουσία κάποιων τεχνικών κλιμακίων στην Αθήνα (ακόμη κι αν χρειαστεί να είναι μεταμφιεσμένοι με πράσινες περούκες) η κατάσταση θα εκτροχιαζόταν, κινδυνεύαμε να δούμε την καταστροφή εκ των υστέρων…
Ομως, την πραγματικά καίρια αλήθεια την έφερε -με τον γκρίζο, μα τόσο αποτελεσματικό τρόπο του- ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος, για να υπαινιχθεί καν κάποια χαλάρωση στη χρηματοδοτική αποξήρανση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, κατέστησε περισσότερο παρά σαφές τι; Οτι η Αθήνα είναι αυτονόητο ότι θα ανοίξει πρόσβαση στα νούμερα, στα στοιχεία, στις συνιστώσες της δημοσιονομικής ή/και χρηματοπιστωτικής ισορροπίας/ανισορροπίας.
Στην Αθήνα ασφαλώς, στις Βρυξέλλες επιπρόσθετα, σε τεχνικό και ημι-πολιτικό και πολιτικότερο επίπεδο – αλλά χωρίς πρόσβαση στα στοιχεία και χωρίς συμφωνία πάντως στα στοιχεία, τέλος!
Εξαρχής είχε διαφανεί ότι η Φραγκφούρτη κρατούσε τα γκέμια σ’ αυτήν τη δυσάρεστη για την Ελλάδα κατάσταση.
Θεωρήσαμε υπερβολικά εύκολα τη στάση της (ιδίως σε ό,τι αφορούσε την έκδοση εντόκων, αλλά και σε ό,τι αφορούσε την ελαστικότητα του ELA) δεδομένη. Απεδείχθη ότι… δεν είναι.
Ε, οι τρεις αυτές άβολες αλήθειες συνειδητοποιήθηκαν. Σωτήριο πράγμα αυτό.
Α.Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ – [email protected]
