Μόλις 11 ημέρες έχουν περάσει από την ημέρα που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφάσισε να δώσει τέλος στην αυστηρή νομισματική πολιτική της και να μειώσει τα επιτόκια κατά 25 μονάδες βάσης. Μάλιστα, είχε τονίσει πως η απόφαση αυτή ελήφθη λόγω της αυξημένης εμπιστοσύνης προς τις προοπτικές του πληθωρισμού, παρότι ταυτόχρονα παραδεχόταν πως θα αργήσει κι άλλο να πετύχει τον στόχο του 2% -πιθανότατα το 2025.
Η ΕΚΤ γνωρίζει ότι η προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί το τέρας του πληθωρισμού είναι ένας πόλεμος φθοράς και υπομονής. Και οι χθεσινές ειδήσεις ήρθαν να το επιβεβαιώσουν. Η Eurostat ανακοίνωσε πως το κόστος εργασίας αυξήθηκε με ταχύτερο ρυθμό (5,1%) το α’ τρίμηνο στην Ευρωζώνη, ενώ στη Γερμανία το συνδικάτο μετάλλου IG Metal ανακοίνωσε ότι θα ζητήσει αυξήσεις της τάξης του 7% στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη νέα συλλογική σύμβαση. Εντυπωσιακοί, αλλά και ανησυχητικοί οι δύο αριθμοί. Η κεντρική τράπεζα προσπάθησε -το προηγούμενο διάστημα- να καθησυχάσει τις αγορές τονίζοντας πως το μισθολογικό κόστος δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και ότι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. Όμως, οι ειδήσεις από τη Γερμανία χτυπούν καμπανάκι για τη σταθερότητα που επιδιώκει η ΕΚΤ και ουσιαστικά καταδεικνύουν το μεγάλο πρόβλημα που προκαλεί η άνοδος της ακροδεξιάς στη διαχείριση της οικονομικής πολιτικής. Οι Ευρωπαίοι πολίτες υποφέρουν από τις επιπτώσεις της πολυετούς ακρίβειας και της σφιχτής οικονομικής πολιτικής των εθνικών κυβερνήσεων και ζητούν να αποζημιωθούν για τις απώλειες που υφίστανται τα εισοδήματά τους λόγω του πληθωρισμού.
Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν απλόχερα μοιράσει υποσχέσεις για παροχές σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, υποσχέσεις που δελεάζουν τους ψηφοφόρους, που με τη σειρά τους ασκούν πιέσεις στις κυβερνήσεις, ειδικά όσες είναι κοινοβουλευτικά ευάλωτες. Οι επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι για τη σταθερότητα τιμών και τη στάση της ΕΚΤ απέναντι στη νομισματική πολιτική.
