Από την έντυπη έκδοση
Οταν ένα σχέδιο που επεξεργάζονται οι Βρυξέλλες δεν βγάζει νόημα, υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις, έγραφε ο Economist το 2007 σ’ ένα άρθρο για τη μετανάστευση. Αφήνοντας τη δεύτερη εκδοχή που βλέπει πίσω από τη σύγχυση μια ιδεολογική σύγκρουση, ο συντάκτης πόνταρε στην πρώτη ερμηνεία: είναι ανοησία.
Οταν ένα έγγραφο που συντάσσεται στις Βρυξέλλες είναι ασαφές, πόσες πιθανές εξηγήσεις υπάρχουν; Αφήνουμε στην άκρη τον απροσπέλαστο από τους μη μυημένους χαρακτήρα της κοινοτικής φρασεολογίας, με την υπερβολική χρήση όρων, εν πολλοίς αόριστων, και τους τυποποιημένους μορφοσυντακτικούς μηχανισμούς.
Αφήνουμε στην άκρη την ευρώλεκτο (Εurolecte), επιβεβλημένη από τις διαφορές νομικών συστημάτων. Αυτό που αποκαλούν οι Γάλλοι με σαφή, σαφέστατη αρνητική χροιά «Eurojargon», για να περιγράψουν τη «συνθηματική γλώσσα» των «πεφωτισμένων» των Βρυξελλών.
Τι μένει; Η συνειδητή ασάφεια. Εχουν δίκιο ο υπουργός Οικονομικών και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όταν διαγιγνώσκουν «δημιουργική ασάφεια» στην απόφαση του Eurogroup ο ένας και γενικόλογη λίστα μεταρρυθμίσεων ο άλλος. Φαεινότερα κι από τον Ηλιο τούτα.
Είναι άτοπο, όμως, όταν δηλώνεται ανοικτά ότι οι εταίροι ζήτησαν να είναι «φλου» για να περάσει από τα κοινοβούλιά τους. (Δεν βόλευε και την Αθήνα στην επικοινωνιακή διαχείριση;)
Ακατάλληλες δηλώσεις σε ακατάλληλες στιγμές. Τη μέρα που ψηφίζει το γερμανικό κοινοβούλιο για την παράταση της δανειακής σύμβασης, ενώ η κυβέρνηση δεν γνωρίζει πώς και αν θα έρθει η συμφωνία στη Βουλή των Ελλήνων. Τη μέρα που «δεδομένων των όσων αισθάνονται οι άνθρωποι στη Γερμανία γι’ αυτή τη συζήτηση -όλοι μας, ο καθένας από εμάς- δεν έχω διάθεση για αστεία», όπως είπε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών με τον στυφούτσικο, στεγνό τρόπο του είναι η αλήθεια.
Δυσάρεστη αλήθεια όταν η πραγματικότητα προσγειωθεί πάνω μας. Η αοριστία σε μια συμφωνία είναι πάντα με το μέρος του ισχυρού. «Το κενό επανέρχεται. Πιο άδειο από πριν. Και ζητάει νέο γέμισμα», καταπώς λέει κι ο ποιητής.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ – [email protected]
