Η πρόσοψη μοιάζει εξαιρετική. Θελκτική θα λέγαμε. Το… οικόπεδο που μας ανήκει, αποτελεί δέλεαρ για διακοπές διαρκείας. Έχουμε σύμμαχό μας τις εξαιρετικές καιρικές συνθήκες, τον ήλιο, τη θάλασσα, τις υπέροχες παραλίες, το καταπληκτικό φαγητό. Μήπως όμως, θα έπρεπε να προσέξουμε λίγο περισσότερο, το background; Μήπως θα έπρεπε να αποφεύγουμε «γκάφες» στα εργασιακά του τουρισμού που μας εκθέτουν; Όχι μόνο ως Πολιτεία, όχι μόνο ως Κυβέρνηση, αλλά και ως κοινωνία.
Οι πληροφορίες που συρρέουν τις τελευταίες ημέρες στα δημοσιογραφικά γραφεία, είναι μάλλον δυσοίωνες. Την υπερωριακή απασχόληση, τα 12άωρα χωρίς ρεπό, φαίνεται ότι τα συνηθίσαμε (κακώς). Τη ζωή της γαλέρας όμως, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τη χωνέψουμε. Γιατί, πώς αλλιώς ονομάζεται (αν όχι γαλέρα), η εργασία σε ξενοδοχείο, όπου το φαγητό για τους εργαζόμενους είναι λίγο ψωμί, λίγο τυρί και λίγες ελιές; Αλήθεια, έτσι θέλουν ορισμένοι ξενοδόχοι να καλύψουν τα κενά στις θέσεις εργασίας που έχουν στα ξενοδοχεία τους; Με… ψωμί και ελιά;
Επίσης, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί η απαίτηση στις καμαριέρες να καθαρίζουν τα πλακάκια στις πισίνες των ξενοδοχείων από τα άλατα; Έχουν σκεφτεί οι ιδιοκτήτες αυτών των καταλυμάτων, ότι μια τέτοια παροχή εργασίας, προσφέρεται όχι από απλές καμαριέρες, που πρέπει μόνο να αλλάζουν σεντόνια, άντε και να σφουγγαρίζουν διαμερίσματα, αλλά από επαγγελματίες του είδους; Όλα όμως, στο βωμό της μείωσης των λειτουργικών δαπανών…
Στο ίδιο μήκος κύματος, ασφαλώς συγκαταλέγεται και η τοποθέτηση εργαζόμενων σε καταλύματα για να ξεκουράζονται, τα οποία όμως δεν έχουν νερό! Αρκεί βέβαια, το ξενοδοχείο να διαθέτει δωμάτια με ζεστό νερό για τους παραθεριστές, όχι και για τους εργαζόμενους. Μην είμαστε και πλεονέκτες!
Προφανώς, αν αφήσουμε στην άκρη το γελοίο του πράγματος, υπάρχει μπόλικη ουσία, πίσω από αυτές τις κραυγαλέες περιπτώσεις εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Αρχικά, καπελώνονται όλοι οι υπόλοιποι επιχειρηματίες, που κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, που σέβονται τον εργαζόμενο, τηρούν τα ωράριά του, τον πληρώνουν καλά και στην ώρα του και θέλουν να είναι ευχαριστημένος από την παροχή των υπηρεσιών του. Πρώτοι αυτοί, πρέπει να αντιδράσουν και να απομονώσουν όλους τους υπόλοιπους, που εκμεταλλεύονται σε τέτοιο βαθμό τους υπαλλήλους τους. Η υγιής επιχειρηματικότητα, επιβάλλεται να δει πολύ σοβαρά αυτά τα φαινόμενα και να τα περιορίσει.
Άλλωστε, το τουριστικό προϊόν, στηρίζεται στην ποιότητα. Με συνθήκες «γαλέρας», η ποιότητα αποτελεί «όνειρο θερινής νυκτός». Και οι ανταγωνιστές της χώρας, στη Μεσόγειο και όχι μόνο, καραδοκούν.
Από την άλλη πλευρά, τίθεται ένα ξεκάθαρο ζήτημα βελτίωσης των ελέγχων της Πολιτείας, με παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι η Ανεξάρτητη Αρχή της Επιθεώρησης Εργασίας, καταβάλλει προσπάθειες, με τα περιορισμένα μέσα που διαθέτει, ώστε να βελτιώσει και τον αριθμό, αλλά κυρίως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ελέγχων. Το ζητούμενο δεν είναι να γίνονται έλεγχοι στο βρόντο. Πρέπει να είναι στοχευμένοι και να παράγουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Όμως, επιτέλους, ας στηριχθεί ο ΣΕΠΕ από την επίσημη Πολιτεία. Ας γίνουν οι απαραίτητες προσλήψεις, ας δοθεί η κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή, ας γίνουν οι επιβεβλημένες διασυνδέσεις με άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου, που θα οδηγήσουν σε ένα αγαστό επίπεδο συνεργασίας.
Διαφορετικά το… οικοπεδάκι θα σταματήσει να θεωρείται πόλος έλξης τουριστών. Θα μετατραπεί σε προορισμό β’ διαλογής. Τότε όμως, θα είναι πολύ αργά για την «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας. Απλώς η χώρα μας, θα ξαναγίνει Ψωροκώσταινα και θα ταΐζει πάλι τα παιδιά της, «ψωμί και ελιά»…
