Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Το ανέκδοτο με τον λαγό που έλεγε σκαμπρόζικες παρόλες για να περνά η ώρα, ώσπου στο δάσος εμφανίσθηκε το λιοντάρι, ανακάλεσε στη μνήμη η απόπειρα της κυβέρνησης να αμφισβητήσει τον ρόλο του ΔΝΤ και την παρουσία-συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα.
Το πράγμα θα μπορούσε να είναι ακόμη και διασκεδαστικό, αν δεν υπέκρυπτε τον κίνδυνο να ξαναζήσει η χώρα όσα αλόγιστα και αστόχαστα συνέβησαν την περίοδο της ανέμελης-άφρονος και κατ’ ευφημισμό διαπραγμάτευσης, που οδήγησε σε ταπεινωτικές παραδοχές και νέο πακέτο σκληρών μέτρων, τα οποία θα κρατήσουν την Ελλάδα καθηλωμένη στον κύκλο της ύφεσης και τις ζωές των δύσμοιρων πολιτών της στα κράσπεδα της απαθλίωσης.
Η επιδίωξη της κυβερνητικής ηγεσίας, εν όψει δύσκολων αποφάσεων και ψηφοφοριών στο Κοινοβούλιο, να στήσει ένα ακόμη παίγνιο διαπραγμάτευσης, προς εσωτερική κατανάλωση των απηυδισμένων ιθαγενών, συντρίφτηκε μόλις ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα.
Πραγματικότητα την οποία χρειάσθηκε να υπενθυμίσουν οι αντισυμβαλλόμενοι στο μνημόνιο ΙΙΙ της 12ης Ιουλίου, χωρίς μάλιστα να χρειασθεί να καταφύγουν στο αρχείο, στον «φάκελο Ελλάς», στον οποίον περίοπτη θέση κατέχει το έγγραφο Τσακαλώτου, περί της αναγκαιότητος συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα… Scripta manent, «τα γραπτά μένουν», προειδοποιούσαν οι Λατίνοι και συμβούλευαν, «pacta sunt servanda», δηλαδή, «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται».
Ο,τι ακολούθησε έδειξε ολοφάνερα ποιος είναι ο λαγός και ποιος το λιοντάρι, όχι του ανεκδότου, αλλά μιας ακόμη ιστορίας ελληνικής κουτοπονηριάς.
Σαν να μην έφτανε αυτό, στη σκηνή εμφανίσθηκε και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, για να μας θυμίσει ότι «το μεγάλο ιστορικό στοίχημα της Ελλάδας, εδώ και πολλά χρόνια, είναι οι μεταρρυθμίσεις», αλλά και να δικαιολογήσει την ορθότητα της αντιμνημονιακής φάσης του, πριν γίνει ο ίδιος χαλίφης στη θέση του χαλίφη…
Ασφαλώς θα βρεθούν πολλοί -οι περισσότεροι πλέον, υπό το φως της εμπειρίας ΣΥΡΙΖΑ- που θα δεχτούν την αναγκαιότητα της προώθησης ενός μεγάλου κύματος μεταρρυθμίσεων…
Λίγοι όμως, εξαιρετικά ευάριθμοι, είναι πρόθυμοι να προσχωρήσουν στην ερμηνεία του κ. Σαμαρά, για την άρνησή του να συνδράμει στην εφαρμογή του πρώτου μνημονίου, όταν η πραγματική διακύβευση ήταν η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που δεν διέθετε καν μηχανισμό διάσωσης των ατάκτων μελών της.
Είναι πολύ νωπά τα γεγονότα για να έχει λησμονηθεί η ευθύνη όσων, λόγω και έργω, ενθάρρυναν το «κίνημα των αγανακτισμένων» και συνέβαλαν καθοριστικά να εγκατασταθεί στον δημόσιο βίο το ναζιστικό μόρφωμα…
Και η μεν -η κυβερνητική ηγεσία με τα καμώματά της- και ο δε, με την απόπειρα δημόσιας παρέμβασης και δειλής απολογίας του, υπενθυμίζουν γιατί η Ελλάδα παραμένει στο μνημονιακό τέλμα, έχοντας μετατρέψει μια σοβαρή οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008, σε υπόθεση εθνικής επιβίωσης, το 2015.
