Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Απόλυτα πλήρεις, χωρίς να αποκρύβεται κανένα στοιχείο, ήταν και οι τρεις δηλώσεις «πόθεν έσχες» που κατέθεσε, ξεκαθαρίζει σε δήλωσή του στο ΑΜΠΕ ο υπουργός Οικονομίας, που εξηγεί ότι επέλεξε τη σιωπή, ενώ τα ΜΜΕ συζητούν το θέμα, γιατί «ο νόμος απαγορεύει τη δημόσια συζήτηση επί του περιεχομένου των δηλώσεων πόθεν έσχες, για τις οποίες δεν έχει ολοκληρωθεί ο έλεγχος από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής».
Δίνει κι άλλες διευκρινίσεις, έπειτα από τρία 24ωρα ψιθύρων, ερωτήσεων στη Βουλή και αντιδράσεων από κόμματα και βουλευτές. Δεν θα σταθώ στη δήλωση, γιατί άλλοι είναι αρμόδιοι να την ελέγξουν. Δεν έχω γνώση, δεν έχω γνώμη. Εκείνο που γνωρίζω, όμως, είναι πως το «σκάνδαλο» το τροφοδοτεί η περιφρούρηση.
Αν δεν τραβήξεις την κουρτίνα του άλλου, αν την έχει ανοίξει μόνος του, δεν έχει γούστο, έγραφε η Μαλβίνα Κάραλη σ’ ένα ωραίο κείμενο για την ιδιωτική ζωή. Η υπόθεση, βέβαια, με το «πόθεν έσχες» δεν σκαλώνει στο δικαίωμα να κλειδώνει την πόρτα του το δημόσιο πρόσωπο. Αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
Από τη στιγμή που προφυλάσσουμε κάτι τόσο, «συναινούμε στο να στηθεί το προσωπείο του σκανδάλου. Για να το πω αλλιώς, διάσημε φίλε μου: Αν σκοπεύεις να πάρεις στα σοβαρά την ιδιωτική σου ζωή, πάψε να την καλύπτεις με μυστήριο. Αν θέλεις να χάσεις τους ανεπιθύμητους θεατές, ζήσε δημόσια. Αλλον τρόπο πιο κρυπτικό να ζει κανείς δεν ξέρω.»
Ξέρω ότι το γυάλινο σπίτι, που έλεγε ο Μπρετόν, το επικαλούνται οι πολιτικοί κατά το δοκούν και το επανοηματοδοτούν, για να επιτεθούν στους αντιπάλους, να συγκρίνουν πεπραγμένα με των άλλων τα πειραγμένα. Στο πολιτικό λεξικό, άλλωστε, οι λέξεις δεν έχουν αντικειμενική και καθολική θεμελίωση. Για άλλους είναι σταφύλια που δεν χτυπούν και γι’ άλλους καρύδια που κάνουν θόρυβο, όταν σπάνε. Ωσπου σπάει ό,τι τις συμβάσεις κρατάει και η καχυποψία σεργιανάει. Φαίνεται, όμως, ότι δεν τους πονάει.
