Από την έντυπη έκδοση
Του Χρήστου Δόγα
[email protected]
Οι αναγωγές και οι παραλληλισμοί συμπερασμάτων της ψυχολογίας με την πολιτική και την οικονομία είναι παρακινδυνευμένες, αντιεπιστημονικές και ανόητες. Θα υποκύψουμε ωστόσο στον πειρασμό και θα το επιχειρήσουμε, καθώς οι ομοιότητες του φαινομένου της εφηβείας με την ελληνική πραγματικότητα είναι πολλές.
Ως γνωστόν, η κρίση δεν είναι κάτι απαραιτήτως αρνητικό και κακώς δαιμονοποιείται. Σύμφωνα με τους ειδικούς, κατά τη διάρκεια της εφηβείας, ο νέος οφείλει να αποκτήσει αυτογνωσία, να πάρει στα χέρια του την «ιδιοκτησία» του μέλλοντός του, να εντοπίσει ποια είναι τα προτερήματα και ποια τα ελαττώματά του, ώστε να αναδείξει τα πρώτα και να καταπολεμήσει τα δεύτερα. Πρέπει ακόμη να πάψει να «κρυφοκοιτάει» στο παρελθόν, να γίνει υπεύθυνος και να μην κατηγορεί τους άλλους («σύστημα», «κοινωνία») για τα δεινά του.
Οφείλει να προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα και να αποκτήσει εκείνα τα εφόδια τα οποία θα του επιτρέψουν αργότερα να είναι οικονομικά ανεξάρτητος, ώστε να κόψει την «πιστοληπτική γραμμή» που τον συνδέει με τους γονείς και τους συγγενείς.
Η πρόοδος ή η στασιμότητα που επιδεικνύει κατά την ωρίμανση ο έφηβος, επηρεάζει αναπόφευκτα και τη συμπεριφορά των γονέων – «δανειστών» απέναντί του, οι οποίοι ως επί το πλείστον ευελπιστούν σε μια καθαρή έξοδο από την εφηβεία, ώστε να μη χρειαστούν να στηρίζουν για πολύ ακόμα τα τέκνα τους με «υβριδικούς μηχανισμούς στήριξης».
Για την έξοδό της από την πολυετή κρίση προετοιμάζεται και η Ελλάδα. Επιχειρώντας να αποδράσει από τα μνημόνια -αφού δεν κατάφερε τελικά να τα σκίσει- θα κληθεί σύντομα να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις και να αποδείξει τι διδάχθηκε (ή δεν διδάχθηκε) από την πολυετή περιπέτεια. Θα τα καταφέρει;
Σημείωση: Οφείλουμε να πάρουμε απόσταση και να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τον τίτλο του άρθρου, ο οποίος τεχνηέντως αποφαίνεται υπέρ του ενδεχομένου της χρόνιας καθήλωσης στο εν λόγω εξελικτικό στάδιο.
