Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Homer’s odyssey into social networks» ο τίτλος στους λονδρέζικους «Καιρούς». Βλέπω καλά ή η όρασή μου με γελά; Μιλάμε για την Οδύσσεια του Ομήρου, έναν από τους πιο θεμελιώδεις μύθους της δυτικής κουλτούρας; Μιλάμε για τις πολλαπλές ιστορίες στο 10ετές ταξίδι του Οδυσσέα μετά τον Τρωικό πόλεμο, ενόσω η Πηνελόπη τον περίμενε και ο γιος του Τηλέμαχος τον αναζητούσε; Γι’ αυτές τις ιστορίες, που συνεχίζουν να αντηχούν στους αιώνες, επιτρέποντας ατέρμονες επανερμηνείες;
Μία ανάγνωση από άλλη γωνία έκαναν φοιτητές από τη Βραζιλία και τη Σκωτία, που δεν έμειναν στην πνευματική πρόκληση και την αισθητική απόλαυση των 12.110 στίχων.
Αναλύοντας τις σχέσεις ανάμεσα στα 342 πρόσωπα του μεταπολεμικού, μεταηρωικού ομηρικού έπους, οι μελετητές οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα πως έχουν συνολικά 1.747 συνδέσεις μεταξύ τους, δημιουργώντας έναν ιστό επαφών, εξίσου περίπλοκο μ’ εκείνον του Facebook. Τι διαδρομή για των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τη δομή.
Τι σημαίνει αυτό, ότι ένα δίκτυο ανθρώπων λειτουργεί διαχρονικά με τον ίδιο τρόπο ή επιβεβαιώνει μέσα από τη σύγχρονη τεχνολογική γλώσσα ότι «μπροστά στον Όμηρο, όλοι θα φαινόμαστε πάντα φτωχοί και μικρότεροι… Κάθε σύγκριση μαζί του θα καταλήγει πάντα υπέρ αυτού…»;
Σύμφωνα με τους ερευνητές, που απομόνωσαν τις μυθικές μορφές, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, και εξέτασαν τις σχέσεις μεταξύ κοινών θνητών, «το προφανές συμπέρασμα είναι πως η Οδύσσεια είναι ένα αμάλγαμα αληθινών και φανταστικών προσώπων».
Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, αφού ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούσαν οι ήρωες είναι ρεαλιστικός, θεωρούν ότι οι θνητοί πιθανότατα βασίζονταν σε χαρακτήρες αληθινών προσώπων.
Δεν ξέρω από φίλους διαδικτυακούς και για τα likes τι ακούς, μα στον Όμηρο (ο μη ορών=αυτός που δεν βλέπει) οι ήρωες μεταμορφώνονται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Γιατί είναι κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι, δεν είναι ημερολόγιο ηλεκτρονικού καταστρώματος, όπου οι «ήρωες» εγκλωβίζονται με άνεση στο στοιχείο τους.
